دختر زیبا و فداکار

دختر زیبا و فداکار

همسرم با صدای بلندی گفت : تا کی میخوای سرتو توی اون روزنامه فرو کنی ؟ میشه بیای و به دختر جونت بگی غذاشو بخوره ؟

روزنامه را به کناری انداختم و بسوی آنها رفتم . تنها دخترم آوا بنظر وحشت زده می آمد . اشک در چشمهایش پر شده بود . ظرفی پر از شیربرنج در مقابلش قرار داشت . آوا دختری زیبا و برای سن خود بسیار باهوش بود .

گلویم رو صاف کردم و ظرف را برداشتم و گفتم ، چرا چند تا قاشق گنده نمی خوری ؟ فقط بخاطر بابا عزیزم .

آوا کمی نرمش نشان داد و با پشت دست اشکهایش را پاک کرد و گفت : باشه بابا ، می خورم ، نه فقط چند قاشق ، همه شو می خوردم . ولی شما باید.... آوا مکث کرد . بابا ، اگر من تمام این شیر برنج رو بخورم ، هرچی خواستم بهم میدی ؟

دست کوچک دخترم رو که بطرف من دراز شده بود گرفتم و گفتم ، قول میدم . بعد باهاش دست دادم و تعهد کردم . ناگهان مضطرب شدم . گفتم ، آوا ، عزیزم ، نباید برای خریدن کامپیوتر یا یک چیز گران قیمت اصرار کنی . بابا از اینجور پولها نداره . باشه ؟

نه بابا . من هیچ چیز گران قیمتی نمی خوام و با حالتی دردناک تمام شیربرنج رو فرو داد . در سکوت از دست همسرم و مادرم که بچه رو وادار به خوردن چیزی که دوست نداشت کرده بودن عصبانی بودم . وقتی غذا تمام شد آوا نزد من آمد . انتظار در چشمانش موج میزد .

همه ما به او توجه کرده بودیم . آوا گفت ، من می خوام سرمو تیغ بندازم . همین یکشنبه . تقاضای او همین بود .

همسرم جیغ زد و گفت : وحشتناکه . یک دختر بچه سرشو تیغ بندازه ؟ غیرممکنه . نه در خانواده ما. و مادرم با صدای گوشخراشش گفت ، فرهنگ ما با این برنامه های تلویزیونی داره کاملا نابود میشه .

گفتم ، آوا ، عزیزم ، چرا یک چیز دیگه نمی خوای ؟ ما از دیدن سر تیغ خورده تو غمگین می شیم . خواهش می کنم ، عزیزم ، چرا سعی نمی کنی احساس ما رو بفهمی ؟ سعی کردم از او خواهش کنم .

آوا گفت ، بابا ، دیدی که خوردن اون شیربرنج چقدر برای من سخت بود ؟ آوا اشک می ریخت . و شما بمن قول دادی تا هرچی می خوام بهم بدی . حالا می خوای بزنی زیر قولت ؟

حالا نوبت من بود تا خودم رو نشون بدم . گفتم : مرده و قولش . مادر و همسرم با هم فریاد زدن که، مگر دیوانه شدی ؟ آوا ، آرزوی تو برآورده میشه .

آوا با سر تراشیده شده صورتی گرد و چشمهای درشت زیبائی پیدا کرده بود .

صبح روز دوشنبه آوا رو به مدرسه بردم . دیدن دختر من با موی تراشیده در میون بقیه شاگردها تماشائی بود . آوا بسوی من برگشت و برایم دست تکان داد . من هم دستی تکان دادم و لبخند زدم. در همین لحظه دختر دیگری از یک اتومبیل بیرون آمد و با صدای بلند آوا را صدا کرد و گفت ، آوا ، صبر کن تا من بیام .

چیزی که باعث حیرت من شد دیدن سر بدون موی آن دختر بود . خانمی که از آن اتومبیل بیرون آمده بود بدون آنکه خودش رو معرفی کنه گفت ، دختر شما ، آوا ، واقعا فوق العاده ست . و در ادامه گفت ، دختری که داره با دختر شما میره دختر منه . اون سرطان خون داره .

زن مکث کرد تا صدای هق هق خودش رو خفه کنه . در تمام ماه گذشته نتونست به مدرسه بیاد . بر اثر عوارض جانبی شیمی درمانی تمام موهاشو از دست داده . نمی خواست به مدرسه برگرده . آخه می ترسید هم کلاسی هاش بدون اینکه قصدی داشته باشن مسخره ش کنن .

آوا هفته پیش اون رو دید و بهش قول داد که ترتیب مسئله اذیت کردن بچه ها رو بده . اما ، حتی فکرشو هم نمی کردم که اون موهای زیباشو فدای دختر من کنه . آقا، شما و همسرتون از بنده های محبوب خداوند هستین که دختری با چنین روح بزرگی دارین .

سر جام خشک شده بودم . و... شروع کردم به گریستن . فرشته کوچولوی من ، تو بمن درس دادی که فهمیدم عشق واقعی یعنی چی ؟

خوشبخت ترین مردم در روی این کره خاکی کسانی نیستن که آنجور که می خوان زندگی می کنن. آنها کسانی هستن که خواسته های خودشون رو بخاطر کسانی که دوستشون دارن تغییر میدن .

تذکر یک پسربچه خجالتی

تذکر یک پسربچه خجالتی

پرسید : بابا اگه دوستم یه کار بدی بکنه ، من چی کار باید بکنم ؟

پدر جواب داد : باید بهش بگی این کار خوبی نیست ، این کارو نکن .

پرسید : اگه روم نشه بهش بگم چی ؟

جواب داد : خب روی یه تیکه کاغذ بنویس بذار توی جیبش .

صبح که مرد برای رفتن به اداره آماده می شد ، در جیب کتش کاغذی پیدا کرد که : بابا سلام . سیگار کشیدن کار خوبی نیست ، لطفاً این کار رو نکن .

سارق ، سگ و کودک ، الگوهای استاد بزرگ

سارق ، سگ و کودک ، الگوهای استاد بزرگ

استاد بزرگی در بستر مرگ بود و شاگردانش به دور او حلقه زده بودند .

یکی از شاگردان از او پرسید: استاد در طول زندگی چه کسی استاد شما بوده است .

او جواب داد من هزاران استاد داشته ام و اگر بخواهم اسم آنها را به شما بگویم ، ماه ها طول خواهد کشید ولی می توانم سه نفر از استادانم را به شما معرفی کنم .

یکی از آنها یک سارق بود . در یکی از سفرهایم نیمه شب به دهکده ای رسیدم و همه جا در خاموشی فرو رفته بود . هیچ کسی در دهکده نبود وقتی از کوچه ها عبور می کردم مردی را دیدم که در حال سوراخ کردن دیوار یک خانه  بود .

از او پرسیدم آیا جایی را سراغ دارد که من بتوانم شب را در آنجا استراحت کنم ، او جواب داد در این موقع شب این کار ممکن نیست ولی می توانی پیش من بمانی البته اگر بتوانی با یک دزد به سر ببری .

من مدت یک ماه با او بودم ، هر شب به من می گفت : حالا من باید سر کار بروم ، تو در خانه بمان و دعا کن و زمانی که باز می گشت من از او می پرسیدم «آیا چیزی به دست ُآوردی» و او جواب می داد «امشب نه ، ولی فردا باز هم سعی میکنم و اگر خدا بخواهد موفق می شوم»

او هیچ گاه ناامید نمی شد و همیشه خوشحال بود . بعدها هرگاه که در زندگی احساس ناامیدی و شکست می کردم به یاد آن روز می افتادم و کلام او را تکرار می کردم «اگر خدا بخواهد فردا اتفاق خوبی خواهد افتاد».

دومین استاد من یک سگ بود . روزی برای رفع تشنگی به سمت رودخانه می رفتم ، سگی هم که تشنه به نظر می رسید کنار رودخانه آمد ، وقتی به آب نگاه کرد تصویر خودش را در آب دید و ترسید، پارس کرد و از رودخانه دور شد .

ولی چون خیلی تشنه بود دوباره کنار آب آمد . به رغم ترسی که در وجودش بود درون آب پرید و تصویرش ناپدید شد و از آن به بعد من همیشه در خاطرم بود که از هر چه می ترسم به درون آن بروم.

سومین استاد من یک کودک بود . وارد شهری شدم و کودکی را دیدم که شمع روشنی در دست داشت . او شمع را به زیارتگاه می برد تا نذرش را ادا کند . به شوخی از او پرسیدم : آیا آن شمع را خودت روشن کردی و او پاسخ داد بله .

از از پرسیدم : قبل از این که شمع را روشن کنی آن را دیده ای ، بعد از روشن کردن هم آن را دیده ای ، می توانی به من نشان بدهی آن روشنایی از کجا آمده ؟

کودک خندید و شمع را فوت کرد و گفت دیدی که خاموش شد ، می توانی به من بگویی که روشنایی کجا رفت ؟

ناگهان تمام باورهایم فرو ریخت و به نادانی خود پی بردم .

درست است که من استاد مشخصی نداشتم ولی این به معنای بی استادی نیست ، تمامی مخلوقات جهان استادان من هستند ابرها ، درختان ، پرندگان و گل ها استادان من بودند . من استادی نداشتم ولی میلیون ها مخلوق جهان به من درس دادند . انسان خودساخته ممکن است استاد مشخصی نداشته باشد ولی توانایی آموختن و باور آموختن در او زنده است .

سیگار و سیلی مادر

سیگار و سیلی مادر

قسم خوردم که بابت حقارتی که جلو دوستانم نصیبم کرده بود از او انتقام بگیرم . تنها کاری هم که از دستم بر می آمد این بود که جیـبش را بزنم ! خیلی وقت بود که این کار را می کردم ، هر بار که مادرم حالم را می گرفت ، با برداشتن پول از جیبش تلافی می کردم .

پس این بار که مادر به خاطر یک سیگار کشیدن ساده آن طور جلو دوستانم به من سیلی زد من هم باید حسابی کیفش را خالی می کردم . سوار تاکسی شدم و به سوی خانه راه افتادم .

در ردیف عقب معتادی مفلوک نشسته بود که مرا به راننده نشان داد و گفت : آره ، همسن همین آقا پسر یعنی دبیرستانی بودم که اولین بار مادرم سیگار دستم دید و به رویم نیاورد . اگر آن روز مادرم یک سیلی به من زده بود امروز وضعم این طور نبود و...

به خانه که رسیدم افتادم به پای مادر و دستش را بوسیدم و اشک ریختم .

شعله عشق و نتیجه بخشش

شعله عشق و نتیجه بخشش

در روزگاران قدیم ، مردی خبردار شد که در سرزمینی بسیار دور شعله ای مقدس ، وجودش گرمی بخش زندگی خواهد بود . پس به راه افتاد تا به شعله برسد . با خود اندیشید که وقتی به شعله برسم وجود آن شادکامی را به زندگیم خواهم آورد ، من هم آن را به تمام کسانی که دوستشان دارم خواهم بخشید .

سرانجام به آن شعله رسید و بارقه ای از آن را برداشت تا با آن زندگی خود را گرمی بخشد . درطول راه دائم نگران بود که مبادا شعله اش خاموش شود . راه زیادی پیمود و به سرزمین خود رسید . در راه به مردی برخورد که سرپناهی نداشت و از سرما می لرزید .

با خود فکر کرد که بهتر است کمی از این شعله به این مرد بدهم ، ولی تردید کرد که این شعله مقدس است و نباید به انسانی معمولی مانند او بدهم . خواست به راه خود ادامه دهد که تصمیم گرفت آن مرد را هم  در شعله خود شریک کند تا او نیز از تاریکی و سرما رهایی یابد .

به راه خود ادامه داد که ناگهان طوفانی درگرفت و باران باریدن گرفت . مرد تلاش کرد جلوی خاموش شدن شعله را بگیرد ولی موفق نشد و سرانجام شعله اش خاموش شد . راه بسیار زیادی را آمده بود و بازگشت دوباره در توانش نبود ولی می توانست به پیش مرد بی سرپناه برگردد و شعله ای از او بگیرد . و با شعله ای که چندی پیش بخشیده بود به خانه اش برگشت

کشاورز و الاغ

کشاورز و الاغ

کشاورزی الاغ پیری داشت که یک روز اتفاقی به درون یک چاه بدون آب افتاد. کشاورز هر چه سعی کرد نتوانست الاغ را از درون چاه بیرون بیاورد. پس برای اینکه حیوان بیچاره زیاد زجر نکشد، کشاورز و مردم روستا تصمیم گرفتند چاه را با خاک پر کنند تا الاغ زودتر بمیرد و مرگ تدریجی او باعث عذابش نشود.

مردم با سطل روی سر الاغ خاک می ­ریختند اما الاغ هربار خاک ­های روی بدنش را می­ تکاند و زیر پایش می­ ریخت و وقتی خاک زیر پایش بالا می­ آمد، سعی می­ کرد روی خاک­ ها بایستد.

روستایی­ ها همینطور به زنده به گور کردن الاغ بیچاره ادامه دادند و الاغ هم همینطور به بالا آمدن ادامه داد تا اینکه به لبه چاه رسید و در حیرت کشاورز و روستائیان از چاه بیرون آمد.

نتیجه اخلاقی: مشکلات، مانند تلی از خاک بر سر ما می ریزند و ما همواره دو انتخاب داریم: اول اینکه اجازه بدهیم مشکلات ما را زنده به گور کنند و دوم اینکه از مشکلات سکویی بسازیم برای صعود.

قلب تو کجاست

قلب تو کجاست

رابرت داوینسنز، قهرمان مشهور ورزش گلف آرژانتین زمانی که در یک مسابقه موفق شد مبلغ زیادی پول برنده شود. در پایان مراسم زنی به سوی او دوید و با تضرّع و التماس از او خواست پولی به او بدهد تا بتواند کودکش را از مرگ نجات دهد. زن گفت که او هیچ هزینه­ ای برای درمان پسرش ندارد و اگر رابرت به او کمک نکند کودکش می ­میرد.

قهرمان گلف درنگ نکرد و بلافاصله تمام پولی را که برنده شده بود به زن بخشید. هفته بعد یکی از مقامات رسمی انجمن گلف به او گفت که ای رابرت ساده ­لوح خبرهای جالبی برایت دارم، آن زنی که از تو پول خواست اصلاً بچه مریض ندارد حتی ازدواج هم نکرده است، او تو را فریب داده دوست من.

رابرت با خوشحالی جواب داد: خدا را شکر پس هیچ بچه ­­ای در حال جان دادن نبوده است. این که خیلی عالی است.

چرچیل و راننده تاکسی

چرچیل و راننده تاکسی

چرچیل(نخست وزیر اسبق بریتانیا) روزی سوار تاکسی شده بود و به دفتر BBC برای مصاحبه می‌رفت. هنگامی که به آن جا رسید به راننده گفت آقا لطفاً نیم ساعت صبر کنید تا من برگردم.

راننده گفت: نه آقا! من می­ خواهم سریعاً به خانه بروم تا سخنرانی چرچیل را از رادیو گوش دهم.

چرچیل از علاقه‌ این فرد به خودش خوشحال و ذوق‌زده شد و یک اسکناس ده پوندی به او داد.

راننده با دیدن اسکناس گفت: گور بابای چرچیل! اگر بخواهید تا فردا هم این‌جا منتظر می‌مانم.

فرشته و خانم میانسال

فرشته و خانم میانسال

خانم میانسالی سکته قلبی کرد و سریعاً به بیمارستان منتقل شد. وقتی زیر تیغ جراح بود عملاً مرگ را تجربه کرد. زمانیکه بی­ هوش بود فرشته­ ای را دید. از فرشته پرسید: آیا زمان مردنم فرا رسیده است؟

فرشته پاسخ داد: نه، تو ۴۳ سال و ۲ ماه و ۸ روز دیگر فرصت خواهی شد.

بعد از به هوش آمدن برای بهبودی کامل خانم تصمیم گرفت که در بیمارستان باقی بماند. چون به زندگی بیشتر امیدوار بود، چند عمل زیبایی انجام داد. جراحی پلاستیک، لیپساکشن، جراحی بینی، جراحی ابرو و… او حتی رنگ موی خود را تغییر داد. خلاصه از یک خانم میان سال به یک خانم جوان تبدیل شد!

بعد از آخرین جراحی او از بیمارستان مرخص شد. وقتی برای عزیمت به خانه داشت از خیابان عبور می کرد، با یک آمبولانس تصادف کرد و مرد!

وقتی با فرشته مرگ روبرو شد بهش گفت: من فکر کردم که گفتی ۴۰ سال و اندی بعد مرگ من فرا می رسه؟ چرا من رو از جلوی آمبولانس نکشیدی کنار؟ چرا من مردم؟

فرشته پاسخ داد: ببخشید، وقتی داشتی از خیابون رد می­ شدی نشناختمت!

ملاقات ما انسانها با خدا

ملاقات ما انسانها با خدا

ظهر یک روز سرد زمستانی، وقتی امیلی به خانه برگشت، پشت در پاکت نامه­ ای را دید که نه تمبری داشت و نه مهر اداره پست روی آن بود. فقط نام و آدرسش روی پاکت نوشته شده بود.

او با تعجب پاکت را باز کرد و نامه داخل آن را خواند: امیلی عزیز، عصر امروز به خانه تو می ­آیم تا تو را ملاقات کنم. با عشق، خدا.

امیلی همان طور که با دست­های لرزان نامه را روی میز می­ گذاشت، با خود فکر کرد که چرا خدا می خواهد او را ملاقات کند؟ او که آدم مهمی نبود.

در همین فکرها بود که ناگهان کابینت خالی آشپزخانه را به یاد آورد و با خود گفت: من که چیزی برای پذیرایی ندارم! پس نگاهی به کیف پولش انداخت. او فقط 5 دلار و 40 سنت داشت. با این حال به سمت فروشگاه رفت و یک قرص نان فرانسوی و دو بطری شیر خرید.

وقتی از فروشگاه بیرون آمد، برف به شدت در حال بارش بود و او عجله داشت تا زود به خانه برسد و عصرانه را حاضر کند. در راه برگشت، زن و مرد فقیری را دید که از سرما می ­لرزیدند. مرد فقیر به امیلی گفت: خانم، ما خانه و پولی نداریم. بسیار سردمان است و گرسنه هستیم. آیا امکان دارد به ما کمکی کنید؟

امیلی جواب داد: آ متاسفم، من دیگر پولی ندارم و این نان­ ها را هم برای مهمانم خریده ­ام.

مرد گفت: آ بسیار خوب خانم، متشکرم و بعد دستش را روی شانه همسرش گذاشت و به حرکت ادامه دادند.

همان طور که مرد و زن فقیر در حال دور شدن بودند، امیلی درد شدیدی را در قلبش احساس کرد. به سرعت دنبال آنها دوید: آ آقا، خانم، خواهش می­ کنم صبر کنید. وقتی امیلی به زن و مرد فقیر رسید، سبد غذا را به آنها داد و بعد کتش را درآورد و روی شانه­ های زن انداخت. مرد از او تشکر کرد و برایش دعا کرد.

وقتی امیلی به خانه رسید، یک لحظه ناراحت شد چون خدا می ­خواست به ملاقاتش بیاید و او دیگر چیزی برای پذیرایی از خدا نداشت. همان طور که در را باز می کرد، پاکت نامه دیگری را روی زمین دید.

نامه را برداشت و باز کرد: آ امیلی عزیز، از پذیرایی خوب و کت زیبایت متشکرم. با عشق، خدا.

خانم تامپسون

خانم تامپسون

در روز اول سال تحصیلى، خانم تامپسون معلّم کلاس پنجم دبستان وارد کلاس شد و پس از صحبت هاى اولیه، مطابق معمول به دانش ­آموزان گفت که همه آنها را به یک اندازه دوست دارد و فرقى بین آنها قائل نیست.

البته او دروغ می­ گفت و چنین چیزى امکان نداشت. مخصوصاً اینکه پسر کوچکى در ردیف جلوى کلاس روى صندلى لم داده بود به نام تدى استودارد که خانم تامپسون چندان دل خوشى از او نداشت.

تدى سال قبل نیز دانش­ آموز همین کلاس بود. همیشه لباس­هاى کثیف به تن داشت، با بچه­ هاى دیگر نمی­ جوشید و به درسش هم نمی­ رسید. او واقعاً دانش ­آموز نامرتبى بود و خانم تامپسون از دست او بسیار ناراضى بود و سرانجام هم به او نمره قبولى نداد و او را رفوزه کرد.

امسال که دوباره تدى در کلاس پنجم حضور می­ یافت، خانم تامپسون تصمیم گرفت به پرونده تحصیلى سال­هاى قبل او نگاهى بیاندازد تا شاید به علّت درس نخواندن او پی ببرد و بتواند کمکش کند.

معلّم کلاس اول تدى در پرونده ­اش نوشته بود: تدى دانش ­آموز باهوش، شاد و بااستعدادى است، تکالیفش را خیلى خوب انجام می ­دهد و رفتار خوبى دارد، "رضایت کامل".

معلّم کلاس دوم او در پرونده­ اش نوشته بود: تدى دانش ­آموز فوق العاده ­اى است. همکلاسی هایش دوستش دارند ولى او به خاطر بیمارى درمان­ ناپذیر مادرش که در خانه بسترى است دچار مشکل روحى است.

معلّم کلاس سوم او در پرونده ­اش نوشته بود: مرگ مادر براى تدى بسیار گران تمام شده است. او تمام تلاشش را براى درس خواندن می ­کند ولى پدرش به درس و مشق او علاقه ­اى ندارد. اگر شرایط محیطى او در خانه تغییر نکند او به زودى با مشکل روبرو خواهد شد.

معلّم کلاس چهارم تدى در پرونده­اش نوشته بود: تدى درس خواندن را رها کرده و علاقه ­اى به مدرسه نشان نمی­ دهد. دوستان زیادى ندارد و گاهى در کلاس خوابش می­ برد.

خانم تامپسون با مطالعه پرونده ­هاى تدى به مشکل او پى برد و از اینکه دیر به فکر افتاده بود خود را نکوهش کرد. تصادفاً فرداى آن روز، روز معلّم بود و همه دانش آموزان هدایایى براى او آوردند. هدایاى بچه­ ها همه در کاغذکادوهاى زیبا و نوارهاى رنگارنگ پیچیده شده بود، بجز هدیه تدى که داخل یک کاغذ معمولى و به شکل نامناسبى بسته­ بندى شده بود.

خانم تامپسون هدیه­ ها را سر کلاس باز کرد. وقتى بسته تدى را باز کرد یک دستبند کهنه که چند نگینش افتاده بود و یک شیشه عطر که سه چهارمش مصرف شده بود در داخل آن بود. این امر باعث خنده بچه­ هاى کلاس شد، امّا خانم تامپسون فوراً خنده بچه ­ها را قطع کرد و شروع به تعریف از زیبایى دستبند کرد. سپس آن را همانجا به دست کرد و مقدارى از آن عطر را نیز به خود زد.

تدى آن روز بعد از تمام شدن ساعت مدرسه مدتى بیرون مدرسه صبر کرد تا خانم تامپسون از مدرسه خارج شد. سپس نزد او رفت و به او گفت: خانم تامپسون، شما امروز بوى مادرم را می ­دادید. خانم تامپسون، بعد از خداحافظى از تدى، داخل ماشینش رفت و براى دقایقى طولانى گریه کرد.

از آن روز به بعد، او آدم دیگرى شد و در کنار تدریس، خواندن، نوشتن، ریاضیات و علوم، به آموزش زندگی و عشق به همنوع به بچه­ ها پرداخت و البته توجه ویژه ­اى نیز به تدى می­ کرد. پس از مدتى، ذهن تدى دوباره زنده شد. هر چه خانم تامپسون او را بیشتر تشویق می­ کرد او هم سریعتر پاسخ می ­داد.

به سرعت او یکى از باهوش­ترین بچه­ هاى کلاس شد و خانم تامپسون با وجودى که به دروغ گفته بود که همه را به یک اندازه دوست دارد، امّا حالا تدى محبوبترین دانش­ آموزش شده بود.

یکسال بعد، خانم تامپسون یادداشتى از تدى دریافت کرد که در آن نوشته بود شما بهترین معلّمى هستید که من در عمرم داشته­ ام.

شش سال بعد، یادداشت دیگرى از تدى به خانم تامپسون رسید. او نوشته بود که دبیرستان را تمام کرده و شاگرد سوم شده است. و باز هم افزوده بود که شما همچنان بهترین معلمى هستید که در تمام عمرم داشته ­ام.

چهار سال بعد از آن، خانم تامپسون نامه دیگرى دریافت کرد که در آن تدى نوشته بود با وجودى که روزگار سختى داشته است امّا دانشکده را رها نکرده و به زودى از دانشگاه با رتبه عالى فارغ التحصیل می شود. باز هم تأکید کرده بود که خانم تامپسون بهترین معلم دوران زندگیش بوده است.

چهار سال دیگر هم گذشت و باز نامه اى دیگر رسید. این بار تدى توضیح داده بود که پس از دریافت لیسانس تصمیم گرفته به تحصیل ادامه دهد و این کار را کرده است. باز هم خانم تامپسون را محبوبترین و بهترین معلم دوران عمرش خطاب کرده بود. امّا این بار، نام تدى در پایان­ نامه کمى طولانی­تر شده بود: دکتر تئودور استودارد.

ماجرا هنوز تمام نشده است. بهار آن سال نامه دیگرى رسید. تدى در این نامه گفته بود که با دخترى آشنا شده و می­ خواهند با هم ازدواج کنند. او توضیح داده بود که پدرش چند سال پیش فوت شده و از خانم تامپسون خواهش کرده بود اگر موافقت کند در مراسم عروسى در کلیسا، در محلى که معمولاً براى نشستن مادر داماد در نظر گرفته می­ شود بنشیند.

خانم تامپسون بدون معطلى پذیرفت و حدس بزنید چکار کرد؟ او دستبند مادر تدى را با همان جاهاى خالى نگین­ ها به دست کرد و علاوه بر آن، یک شیشه از همان عطرى که تدى برایش آورده بود خرید و روز عروسى به خودش زد.

تدى وقتى در کلیسا خانم تامپسون را دید او را به گرمى هر چه تمامتر در آغوش فشرد و در گوشش گفت: خانم تامپسون از این که به من اعتماد کردید از شما متشکرم. به خاطر اینکه باعث شدید من احساس کنم که آدم مهمى هستم از شما متشکرم. و از همه بالاتر به خاطر این که به من نشان دادید که می ­توانم تغییر کنم، از شما متشکرم.

خانم تامپسون که اشک در چشم داشت در گوش او پاسخ داد: تدى، تو اشتباه می ­کنى، این تو بودى که به من آموختى که می­ توانم تغییر کنم. من قبل از آن روزى که تو بیرون مدرسه با من صحبت کردى، بلد نبودم چگونه تدریس کنم.

بد نیست بدانید که تدى استودارد هم اکنون در دانشگاه آیوا یک استاد برجسته پزشکى است و بخش سرطان دانشکده پزشکى این دانشگاه نیز به نام او نامگذارى شده است.

همین امروز گرمابخش قلب یک نفر شوید.

وجود فرشته ­ها را باور داشته باشید و مطمئن باشید که محبت شما به خودتان باز خواهد گشت.

دختر کوچک و آقای دکتر

دختر کوچک و آقای دکتر

در مطب دکتر به شدت به صدا درآمد. دکتر گفت: در را شکستی! بیا تو. در باز شد و دختر کوچولوی نه ساله ­ای که خیلی پریشان بود به طرف دکتر دوید: آقای دکتر! مادرم!  و درحالی که نفس نفس می زد ادامه داد: التماس می ­کنم با من بیایید، مادرم خیلی مریض است.

دکتر گفت: باید مادرت را اینجا بیاوری، من برای ویزیت به خانه کسی نمی ­روم.

دختر گفت: ولی دکتر، من نمی­ توانم. اگر شما نیایید او می ­میرد! و اشک از چشمانش سرازیر شد.

دل دکتر به رحم آمد و تصمیم گرفت همراه او برود. دختر دکتر را به طرف خانه راهنمایی کرد، جایی که مادر بیمارش در رختخواب افتاده بود. دکتر شروع کرد به معاینه و توانست با آمپول و قرص تب او را پایین بیاورد و نجاتش دهد.

او تمام شب را بر بالین زن ماند، تا صبح که علایم بهبودی در او دیده شد. زن به سختی چشمانش را باز کرد و از دکتر به خاطر کاری که کرده بود تشکر کرد. دکتر به او گفت: باید از دخترت تشکر کنی. اگر او نبود حتما می ­مردی!

مادر با تعجب گفت: ولی دکتر، دختر من سه سال است که از دنیا رفته! و به عکس بالای تختش اشاره کرد. پاهای دکتر از دیدن عکس روی دیوار سست شد. این همان دختر بود! یک فرشته کوچک و زیبا.

میگه خدا کریمه!!

میگه خدا کریمه!! 

یک مرد فقیر ایرانی عادت داشت کنار در موزه ای در تهران گدایی می کرد. روزی یک توریست خارجی از کنار او می گذشت.
فقیر ایرانی گفت : در راه خدا کمکم کن!
توریست گفت : what؟
فقیر تکرار کرد : در راه خدا کمکم کن!
توریست گفت : what؟

فقیر حوصله اش سر رفت و بعد از این که توریست ازش عکسی به یادگار گرفت قدم زنان دور شد.
این توریست بسیار پولدار بود و وقتی به کشورش بازگشت با دوست ایرانی زبانی تماس گرفت و ازش ترجمه «در راه خدا کمکی کن» را خواست.
دوستش گفت که این بیچاره ازت کمک خواسته تا بتونه چیزی بخوره...

دل توریست به درد اومد و برای مرد فقیر با کمک سازمان خیریه ای یک میلیون دلار به همراه عکس مرد فقیر و آدرسی که باهاش برخورد کرده بود فرستاد تا پول به دستش برسد.

خلاصه پول به دست سازمان در ایران رسید. مسئول سازمان گفت: 

یک میلیون دلار برای یه گدا زیاده، 200 هزارتا براش کافیه و خوبه!
200 هزارتا رو داد به دست استاندار که به دست گدا برسونه و الباقی رو برای خودش برداشت.
استاندار گفت: 200 هزارتا برای گدا زیاده، دو هزارتا خوبه براش!
دو هزارتا برای شهردار فرستاد و الباقی رو برداشت.
شهردار گفت : دو هزارتا زیاده برای گدا،200 دلار کافیشه!
200 دلار فرستاد کلانتری که به دست گدا برسونن.
رییس کلانتریم گفت: 200 دلار زیاده برای گدا 20 تا واسه گدا که یه غذایی بخوره بقیش هم برای من.
سرباز رو صدا کرد که برو به گدای موزه این 20 دلار رو بده.

سرباز به گدا که رسید و گفت: یادته اون توریست خارجیه که ازش کمک می خواستی باهات عکس گرفت؟
مرد فقیر گفت : آره خیلی هم خوب یادمه...
سرباز گفت : سلام بهت می رسونه و میگه خدا کریمه!!

خانِ مُصیّب!

محمّد حسین کریمی پور

آقا مصیب در زندگیش یک قانون طلائی داشت:    

"خان" اونه که چاشتش کلّه باشه، ناهارش کوفیده، شومش قرمه پر دنبه.. خلاص!

از وقتی تونسته بود آفتابه ورداره، هدف مصیب از نفس کشیدن، یه چی شد:

  این که ”خان" بشه.

مصیب مثل آقاش، حمّال بازار بود. ولی حالا یک" رویا" داشت. دو برابر باباش کار کرد، سراغ منقل و ضعیفه جات هم نرفت. پول جمع کرد و سنه ٤٠ وانت خرید، سنه ٤٤ کامیون ... حلال حروم هر جور شده، سنه ٥٠، هف تا کامیون داشت. دستش زیر سر شوما!

وقتی کامیوناش هف تا شد ، یه شبی نه گذاشت و نه برداشت و گفت: 

" عیال! دوره گدا گدولی تموم! گمونم خان شدم.. از فردا ، صباح کلّه- ناهاری کوفیده- شومم قرمه  و دنبه. افتاد؟"

بلقیس هم که یک عمر نخورده بود تا آقاش جمع کنه، از خدا خواسته، قر و قنبیلی اومده بود که: چش، خان! اوفتاد!

سال اول خوب بود. همه پروار شدند. سال دوم نق و نال شروع شد. بچه حسرت کله جوش و کوکوی همسایه رو داشت و بلقیس، زهرماری، هوس میرزا قاسمی و جغول پغول می کرد. اما مرغ مصیب یه پا داشت: 

" مطبخ خان، دکّون زیر بازارچه که نیس! غذاش به قاعده اس! کلّه، کوفیده، قرمه.. اونم چی؟  پر دنبه! "  

بلقیس راه جلو پاش گذاشت که اگه خانی، فاستونی بپوش، باغ بخر، اتول مرسندس سووار شو ، ینگه دنیا و ارووپ برو.. ولی مصیب اینا رو خان خانی نمی دونس.

زنک مستاصل هرچی آخوند و معلم و پیر و پهلوون  تو محل بود، ریسه کرد واسه مصیب رفتن منبر. ولی کسی حریف نشد.  نه از جذبه قاعده زندگی یعنی خان شدن، کاسته شد. نه در  ایمانش به رابطه بدیهی دو مقوله خانیت و سه وعده، خلل اوفتاد!

سال سوم بلقیس گذاشت رفت و دیگه بر نگشت. خان دختر ترشیده  "حشمت کله پز" رو عقد کرد و داد شیخ، برنامه مطبخ رو شرط ضمن عقد کرد زیر قباله! سال پنجم تک پسر خان از نقرس یا هرچی، باد کرد و مرد.

مصیب به چربی خون و فشار و سرگیجه و ضعف و تب و تهوع مبتلا شد. مشت مشت قرص می خورد. فصد و تنقیه اش تعطیل نمی شد. پر به حلقش می برد و بالا می آورد.  ولی مرام سه وعده ای خان و خان بازی را ول نکرد تا پنجاه سالگی، بی وارث مرد و کامیوناش موند دست راننده ها که دعاگوی خان باشن.

حالا حکایت ماست و حکومتمان. اهداف راهبردی حکمرانی ایرانی، مثل خرد کردن دهان استکبار و پس گرفتن خاک مردم فلسطین ، بذاته هیچ کدام بد نیستند. اما آیا باید اولویت های یک ملت متوسط در حال رشد شوند، لو بلغ مابلغ ؟

آیا مردم ایران به صرف آن که حکومتشان تعدادی اهداف ایدئولوژیک را اولویت ایران می داند، از آنچه بر سر معیشت، اقتصاد، سلامت، آب، محیط زیست و آینده شان می رود، چیزی نگویند ؟ 

نه چنین است به گمان من. با مصیب ها مان باید از درد ها و اولویت هامان سخن بگوییم. بگوییم خانی به سه وعده نیست. بزرگی به مردی و مردانگی و آبادگری و بلندنظری و اعتدال و عدالت و رعیت پروری است. نشان دهیم آثار این رژیم غذایی تمام جوارح بدن رنجور ایران را درگیر کرده.

این همه سال، آن ها را نباید با توهماتشان وامی نهادیم. خود و ما را دارند دستی دستی، به باد می دهند. حالا باید آنقدر بگوییم تا برگردند،  قبل از آن که روزگار با طهران آن کند که بر کابل و بغداد و حلب رفت.

وقت تنگ، است.

به این گنبد طلا،

به اون سبییل همایونی، قسم!

۱۰۰ مورد از سبک زندگی پیامبر اکرم (ص)

۱۰۰ مورد از سبک زندگی پیامبر اکرم (ص)

۱- هنگام راه رفتن با آرامی و وقار راه می رفت.

۲- در راه رفتن قدم ها را بر زمین نمی کشید.

۳- نگاهش پیوسته به زیر افتاده و بر زمین دوخته بود.

۴-هرکه را می دید مبادرت به سلام می کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت.

۵-وقتی با کسی دست می داد دست خود را زودتر از دست او بیرون نمی کشید.

۶-با مردم چنان معاشرت می کرد که هرکس گمان می کرد عزیزترین فرد نزد آن حضرت است.

۷-هرگاه به کسی می نگریست به روش ارباب دولت با گوشه چشم نظر نمی کرد.

۸-هرگز به روی مردم چشم نمی دوخت و خیره نگاه نمی کرد.

۹-چون اشاره می کرد با دست اشاره می کرد نه با چشم و ابرو.

۱۰-سکوتی طولانی داشت و تا نیاز نمی شد لب به سخن نمی گشود.

۱۱-هرگاه با کسی، هم صحبت می شد به سخنان او خوب گوش فرا می داد.

۱۲-چون با کسی سخن می گفت کاملا برمی گشت و رو به او می نشست.

۱۳-با هرکه می نشست تا او اراده برخاستن نمی کرد آن حضرت برنمی خاست.

۱۴-در مجلسی نمی نشست و برنمی خاست مگر با یاد خدا.

۱۵-هنگام ورود به مجلسی در آخر و نزدیک درب می نشست نه در صدر آن.

۱۶-در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی داد و از آن نهی می کرد.

۱۷- هرگز در حضور مردم تکیه نمی زد.

۱۸- اکثر نشستن آن حضرت رو به قبله بود.

۱۹-اگر در محضر او چیزی رخ می داد که ناپسند وی بود نادیده می گرفت.

۲۰-اگر از کسی خطایی صادر می گشت آن را نقل نمی کرد.

۲۱-کسی را برای لغزش و خطای در سخن مواخذه نمی کرد.

۲۲-هرگز با کسی جدل و منازعه نمی کرد.

۲۳-هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد مگر آن که حرف لغو و باطل بگوید.

۲۴- در پاسخ به سوال دقت می کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.

۲۵-چون سخن ناصواب از کسی می شنید. نمی فرمود « چرا فلانی چنین گفت» بلکه می فرمود « بعضی مردم را چه می شود که چنین می گویند؟»

۲۶-با فقرا زیاد نشست و برخاست می کرد و با آنان هم غذا می شد.

۲۷-دعوت بندگان و غلامان را می پذیرفت.

۲۸-هدیه را قبول می کرد اگرچه به اندازه یک جرعه شیر بود.

۲۹- بیش از همه صله رحم به جا می آورد.

۳۰- به خویشاوندان خود احسان می کرد بی آن که آنان را بر دیگران برتری دهد.

۳۱- کار نیک را تحسین و تشویق می فرمود و کار بد را تقبیح می نمود و از آن نهی می کرد.

۳۲- آنچه موجب صلاح دین و دنیای مردم بود به آنان می فرمود و مکرر می‌گفت هرآنچه حاضران از من می شنوند به غایبان برسانند.

۳۳- هرکه عذر می آورد عذر او را قبول می کرد.

۳۴- هرگز کسی را حقیر نمی شمرد.

۳۵- هرگز کسی را دشنام نداد و یا به لقب های بد نخواند.

۳۶- هرگز کسی از اطرافیان و بستگان خود را نفرین نکرد.

۳۷- هرگز عیب مردم را جستجو نمی کرد.

۳۸- از شر مردم برحذر بود ولی از آنان کناره نمی گرفت و با همه خوشخو بود.

۳۹- هرگز مذمت مردم را نمی کرد و بسیار مدح آنان نمی گفت.

۴۰- بر جسارت دیگران صبر می فرمود و بدی را به نیکی جزا می داد.

۴۱- از بیماران عیادت می کرد اگرچه دور افتاده ترین نقطه مدینه بود.

۴۲- سراغ اصحاب خود را می گرفت و همواره جویای حال آنان می شد.

۴۳- اصحاب را به بهترین نام هایشان صدا می زد.

۴۴- با اصحابش در کارها بسیار مشورت می کرد و بر آن تاکید می فرمود.

۴۵-در جمع یارانش دایره وار می نشست و اگر غریبه ای بر آنان وارد می شد نمی توانست تشخیص دهد که پیامبر کدامیک از ایشان است.

۴۶-میان یارانش انس و الفت برقرار می کرد.

۴۷-وفادارترین مردم به عهد و پیمان بود.

۴۸-هرگاه چیزی به فقیر می بخشید به دست خودش می داد و به کسی حواله نمی کرد.

۴۹-اگر در حال نماز بود و کسی پیش او می آمد نمازش را کوتاه می کرد.

۵۰-اگر در حال نماز بود و کودکی گریه می کرد نمازش را کوتاه می کرد.

۵۱-عزیزترین افراد نزد او کسی بود که خیرش بیشتر به دیگران می رسید.

۵۲-احدی از محضر او نا امید نبود و می فرمود « برسانید به من حاجت کسی را که نمی تواند حاجتش را به من برساند.»

۵۳- هرگاه کسی از او حاجتی می خواست اگر مقدور بود روا می فرمود و گرنه با سخنی خوش و با وعده ای نیکو او را راضی می کرد.

۵۴- هرگز جواب رد به درخواست کسی نداد مگر آن که برای معصیت باشد.

۵۵- پیران را بسیار اکرام می کرد و با کودکان بسیار مهربان بود.

۵۶-غریبان را خیلی مراعات می کرد.

۵۷-با نیکی به شروران، دل آنان را به دست می آورد و مجذوب خود می کرد.

۵۸-همواره متبسم بود و در عین حال خوف زیادی از خدا بردل داشت .

۵۹-چون شاد می شد چشم ها را بر هم می گذاشت و خیلی اظهار فرح نمی کرد.

۶۰-اکثر خندیدن آن حضرت تبسم بود و صدایش به خنده بلند نمی شد .

۶۱-مزاح می کرد اما به بهانه مزاح و خنداندن، حرف لغو و باطل نمی زد.

۶۲-نام بد را تغییر می داد و به جای آن نام نیک می گذاشت.

۶۳-بردباری اش همواره بر خشم او سبقت می گرفت.

۶۴- برای امور دنیوی ناراحت نمی شد و یا به خشم نمی آمد.

۶۵- برای خدا چنان به خشم می آمد که دیگر کسی او را نمی شناخت

۶۶-هرگز برای خودش انتقام نگرفت.

مگر آن که حریم حق شکسته شود.

۶۷-هیچ خصلتی نزد آن حضرت منفورتر از دروغگویی نبود.

۶۸-در حال خشنودی و نا خشنودی جز یاد حق بر زبان نداشت.

۶۹- ثروت نزد خود پس انداز نکرد .

۷۰-در خوراک و پوشاک چیزی زیادتر از خدمتکارانش نداشت.

۷۱-روی خاک می نشست و روی خاک غذا می خورد.

۷۲- روی زمین می خوابید.

۷۳-کفش و لباس را خودش وصله می کرد.

۷۴-با دست خودش شیر می دوشید و پای شترش را خودش می بست.

۷۵-هر مرکبی برایش مهیا بود سوار می شد و برایش فرقی نمی کرد.

۷۶-هرجا می رفت عبایی که داشت به عنوان زیر انداز خود استفاده می کرد.

۷۷-اکثر جامه های آن حضرت سفید بود.

۷۸-چون جامه نو می پوشید جامه قبلی خود را به فقیری می بخشید.

۷۹-جامه فاخری که داشت مخصوص روز جمعه بود.

۸۰-در کفش و لباس پوشیدن بسیار مراعات فقرا می کرد.

۸۱-ژولیده مو و بی نظم و نامرتب بودن را کراهت می دانست.

۸۲-همیشه خوشبو بود و بیشترین مخارج آن حضرت برای خریدن عطر بود.

۸۳-همیشه با وضو بود و هنگام وضو گرفتن مسواک می زد.

۸۴-نور چشم او در نماز بود و آسایش و آرامش خود را در نماز می یافت.

۸۵-ایام سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم هرماه را روزه می داشت.

۸۶-هرگز نعمتی را مذمت نکرد.

۸۷-اندک نعمت خداوند را بزرگ می شمرد.

۸۸-هرگز از غذایی زیاد تعریف نکرد یا بد نگفت.

۸۹-موقع غذا هرچه حاضر می کردند میل می فرمود.

۹۰-در سر سفره از جلوی خود غذا تناول می فرمود.

۹۱-بر سر غذا از همه زودتر حاضر می شد و از همه دیرتر دست می کشید.

۹۲-تا گرسنه نمی شد غذا میل نمی کرد و قبل از سیر شدن منصرف می شد.

۹۳- معده اش هیچ گاه دو غذا را در خود جمع نکرد.

۹۴-در غذا هرگز آروغ نزد.

۹۵-تا آنجا که امکان داشت تنها غذا نمی خورد.

۹۶-بعد از غذا دست ها را می شست و روی خود می کشید.

۹۷-وقت آشامیدن سه جرعه آب می نوشید؛ اول آن ها بسم الله و آخر آن ها الحمدلله.

۹۸- از دوشیزگان پرده نشین با حیاتر بود

۹۹- چون می خواست به منزل وارد شود سه بار اجازه می خواست.

۱۰۰-اوقات داخل منزل را به سه بخش تقسیم می کرد: بخشی برای خدا، بخشی برای خانواده و بخشی برای خودش بود و وقت خودش را نیز با مردم قسمت می کرد.

کدام اخلاقمان شبیه پیامبر (ص) است؟

کدام اخلاقمان شبیه پیامبر (ص) است؟

پیامبر اسلام :

 دائماً متفکر بود.
 اکثر اوقات ساکت بود.
خلقش نرم بود.
کسی را تحقیر نمی‌‌کرد.
دنیا و ناملایمات هرگز او را به خشم نمی‌آورد.
حقی پایمال می‌شد از شدت خشم کسی او را نمی‌‌شناخت تا این که حق را یاری کند.
بیشتر خنده‌های آن حضرت تبسم بود.
می‌فرمود حاجت کسانی که به من دسترسی ندارند را ابلاغ کنید.
با مردم انس می‌گرفت و آنان را از خود دور نمی‌کرد.
در همه امور اعتدال داشته و افراط و تفریط نمی‌کرد.
زبان خویش را از بیان سخنان غیرضروری کنترل می‌کرد.
در انجام وظیفه به هیچ وجه کوتاهی نمی‌کرد.
بافضیلت‌ترین فرد نزد پیامبر خیرخواه‌ترین آنان برای مردم بود.
در مجالس جایگاه خاص برای خود برنمی‌گزید.
هنگامی که بر جمعی وارد می‌شد در جای خالی می‌‌نشست و به یاران خویش دستور می‌داد این گونه عمل کنند.
هر کس برای رفع نیاز رجوع می‌کرد نیازش را برآورده می‌کرد یا با کلام دلنشین آن حضرت قانع می‌شد.
رفتار پیامبر آنقدر نرم بود که مردم او را همچون پدری دلسوز و مهربان می‌دانستند و حق همه مردم نزد آن بزرگوار یکسان بود.
مجلسش مجلس بردباری، حیا، صدق و امانت بود.
عیب‌جو نبود و از کسی هم تعریف زیاد نمی‌کرد.
پیامبر نفس خود را از سه چیز پرهیز می‌داد جدال، پرحرفی و سخنان غیرضروری.
هرگز کسی را سرزنش نمی‌کرد.
در پی لغزش‌های مردم نبود.
سخن نمی‌گفت مگر در جایی که امید ثواب در آن وجود داشت.
سخن کسی را قطع نمی‌کرد مگر این که از حد متعارف تجاوز می‌کرد.
به آرامی و متانت گام برمی‌داشت.
کلامش مختصر، جامع، آرام و شمرده بود و آهنگ صدایش از همه مردم زیباتر بود.
پیامبر در تمام حالات و در برابر همه مشکلات شکیبا بود.
هر روز هفتاد بار استغفار می‌کرد.لحظه‌ای از عمر بابرکت خویش را بیهوده نمی‌گذرانید.
دیرتر از همه مردم به خشم می‌‌آمد و زودتر از همه راضی می‌گشت.
با ثروتمندان و تهیدستان یکسان دست می‌داد و مصافحه می‌کرد و وقتی به کسی دست می‌داد بیش از او دست خویش را باز نمی‌کشید.
با مردم شوخی می‌کرد تا مردم را خوشحال سازد.

امام صادق(ع)فرمودند:
انی لاکره للرجل ان یموت و قد بقی خلة من خلال رسول الله صلی الله علیه و آله لم یأت بها.
من خوش ندارم کسی بمیرد در حالی که هنوز برخی از آداب پیامبر (ص) را به جا نیاورده است.

منبع: سنن النبی، علامه طباطبایی

داستانی آموزنده و قابل تعمق از عطاملک جوینی

عطاملک جوینی با نثری زیبا و تاثیر گذار، ناقل حکایتی از تسخیر بخارا به دست چنگیزخان است که موی بر تن آدمی راست می‌کند.

چنگیز پس از فتح بخارا، حرمتی بر مسلمانی ننهاد و با اسب به مسجد جامع وارد شد. از پی او، دیگر مغولان، با اسب و یراق جنگی در مسجد منزل کرده و در آن بساط می‌گساری و طرب فراهم کردند.

عجب تر آن که صندوق‌های قرآن را از کتاب خالی کرده، قرآن‌ها را بر زمین ریخته و صندوق‌ها را آخور اسبان ساختند.

صفحات قرآن، زیر سم ها پاره پاره می شد و ستوران بر آن مدفوع می کردند.  

و تلخ تر آن که مشاهیر شهر از ائمه و مشایخ و قضات و سادات و علما و مجتهدان، به تحقیر و تخفیف، شاهد چنین حرمت شکنی بودند، زیرا که به مسجد آورده شده و محافظت از اسبان را بدانان جبر کرده بودند.

در این میان یکی از سادات، که از این نادیده ها در عجب شده بود، از خردمندی پرسید:

«مولانا این چه حال است؟»

خردمند پاسخ داد:

«خاموش باش، باد بی نیازی خداوند است که می‌وزد»!

«علی طهماسبی»، پژوهش گر متون مقدس و اسطوره، سخن آن خردمند را این گونه تفسیر می‌کند:

 «احتمالا سخن بدین معنا هم هست که خداوند نه به این جماعت علما و سادات و قضات و ائمه نیاز دارد و نه به قرآن‌ها که در صندوق‌ها بود».

این حکایت را از تاریخ بازگفتم که حال امروز شیوع کرونا را از قم بدان تمثیل زنم. گویی باز «باد بی نیازی خداوند» وزیدن گرفته است تا کسی اسباب دین داری را به جای دین ننشاند.

اگر روحانیت،

 به عنوان واسطه‌ی خدا و انسان نباشد، چه اتفاقی خواهد افتاد؟؟؟

آیا اساساً انسان برای ارتباط با خدا، احتیاح به دلال دارد؟؟؟

روحانیت در 40 سال اخیر که بر اریکه‌ی قدرت مطلق نشسته و همه ی ارکان تبلیغی و پول و سرمایه و ... در اختیار داشته، چه دستاوردی برای ایرانیان داشته است؟؟؟

آیا اخلاق ایرانیان بهتر از قبل شده است؟

آیا فقر و فحشا و بزه و بیکاری کمتر از قبل شده است؟؟؟

آیا فساد و غارت منابع ملی کمتر شده است؟؟؟

آیا روحانیت به سبک پیشوایان و امامان خود، ساده زیست و بی رغبت به حکومت و حکمرانی و قدرت و ثروت بوده است؟؟؟

آیا روحانیت موجب گسترش و توسعه و آبروی ایرانیان در جهان شده است؟؟؟

آیا روحانیت اقتصاد و معیشت ایرانیان را بهتر کرده است؟؟؟

آیا مشکلات روانی مردم ایران در رده‌ی اول جهانی نیست ؟

آیا قوه‌ی قضاییه ایران، ملجا و پناهگاه مردم برای برقراری عدل و انصاف شده است؟؟؟

آیا مسئولین حکومت ایران که از فیلترهای متعدد تفتیش عقاید حکومتی رد شده‌اند، اهل مافیا و فساد نیستند و کارآمدند؟؟؟

محیط زیست ایران در دوران حاکمیت روحانیون به کجا رفته است؟؟؟

آیا ایرانیان در 40 سال حکومت روحانیون، هرگز فریادی را از آنان در پاسداری و برای احقاق حقوق خود شنیده اند؟؟؟

آیا ثمره‌ی ده ها نهاد فرهنگی و هزاران روحانی که از هزاران میلیارد بودجه‌ی ملی می‌خورند و می‌نوشند و زاد و ولد می‌کنند، دستاوردی هم در جهت ارتقای معنوی و مادی مردم ایران داشته است؟؟؟

حاصل خون 250/000 شهید و نزدیک به 1/000/000 جانباز و آزاده و خانواده‌های متلاشی شده‌ی آنان تاکنون چه بوده است؟؟؟

چه به لحاظ اخلاقی و چه ...

روحانیون بلند پایه در کجا و چگونه زندگی می‌کنند و فرزندان آن ها در چه حالی هستند؟؟؟ و ...

چنانچه از دین برمی‌آید، جیره خوری و کسب درآمد از راه دین مکروه و شاید حتی حرام است،

روحانیون چگونه و با چه درآمدی زندگی خود را می‌گذرانند؟؟؟

آیا آن ها تولید کننده هستند ؟؟؟

می گویند در ایران بین سیصد هزار  تا هشتصد هزار روحانی وجود دارد که اگر بیشتر نباشد،

به راستی اگر آنان نباشند، چه اتفاقی برای مردمان می‌افتد؟؟؟

چندی است که تمامی حوزه ها و زیارتگاه ها و مراسم عبادی و ... مرتبط با روحانیت بسته شده، چه کسی کمبود آن را حس کرده است ؟؟؟

چرا ادعاهای آنان و درس های 1400 ساله شان کارساز نیست ؟؟؟

مقایسه کنید با این که اگر امروز ما فقط پرستاران را نداشتیم، چه می شد ؟؟؟

فقط کافی است که بیندیشیم که روحانیت محصول ادعای الوهی و الهی است و پرستاران محصول علم و عقل عرفی !!!

کمی بیشتر بیندیشیم !!!

داستانی آموزنده و قابل تعمق از ع

سید محمد جواد حسینی چهارشنبه 5 آذر 1399 ساعت 04:47 ب.ظ