طعمه احساس

روزی که از دانشگاه فارغ التحصیل شدم برای این که از سرزنش های پدرم راحت شوم و سربار کسی نباشم تصمیم گرفتم به سر کار بروم. من از طریق معرفی عمویم در شرکتی استخدام شدم و از کارم راضی بودم اما در کمتر از یک ماه متوجه نگاه زیرچشمی پسر مدیر شرکت شدم.پیمان در آن جا کار می کرد و آن قدر چرب زبان بود که توانست مرا شیفته و دلباخته خودش کند.دختر جوان در مرکز مشاوره پلیس خراسان رضوی افزود: من و پیمان در مدت کوتاهی به هم علاقه مند شدیم و قرار ازدواج گذاشتیم. در واقع او با این ترفند که می خواهد به خواستگاری ام بیاید سرم کلاه گذاشت و بارها و بارها از من سوء استفاده کرد.یک سال از ارتباط مخفیانه ما گذشت و نه تنها پسر مورد علاقه ام هیچ اقدامی برای ازدواج انجام نداد بلکه در این مدت متوجه شدم او با چند دختر دیگر نیز ارتباط پنهانی دارد.با نگرانی و دلهره ای که برای آینده داشتم موضوع را به پدر پیمان اطلاع دادم ولی او با عصبانیت و تهمت های ناروا مرا از شرکت اخراج کرد و حتی برای پسرش زن گرفت.

حالا من مانده ام با یک دنیا روسیاهی و شرمساری و نمی دانم چه طور جلوی خانواده ام سرم را بالا بگیرم. با راهنمایی خاله ام به این جا آمدم تا با انجام مشاوره راهی برای حل مشکلاتم پیدا کنم.

---

درباره این ماجرا نظر کارشناس ارشد روان شناسی مرکز مشاوره پلیس خراسان رضوی را جویا شدیم.

سید مجید موسوی راد معتقد است: دختران زیادی ممکن است شرایط مشابه با این دختر جوان را داشته باشند اما یک سوال مهم در این جا مطرح است و آن این که حد و مرز افزایش شناخت دختر و پسر نسبت به یکدیگر در آشنایی قبل از ازدواج چقدر است؟

به گفته دختر جوان او دلباخته پیمان شد و خودش را برای این که همسر مناسبی برای آینده انتخاب کرده زرنگ می پنداشت ولی چرا کارش به این جا کشیده شد؟وی تاکید کرد: ازدواج در ابتدا منطق و سپس احساس می طلبد اما بسیاری از افراد و به ویژه دختران جوان ابتدا با احساس انتخاب می کنند و سپس منطق خود را بر مبنای احساس بنا می کنند. در این ماجرا همان طور که دیدیم دختر جوان معتقد بود چون پیمان را واقعا دوست دارد و قرار است با هم ازدواج کنند پس می تواند با او آزاد و راحت باشد و ...!در واقع احساس این دختر منطق او را به دست گرفت و مانع تصمیم گیری عقلانی اش شد.متاسفانه دختر جوان تنها با عینک احساس دنیا را دید و زمانی که این عینک را برداشت واقعیت هایی تلخ برایش نمایان شد.

ضرب المثلهای قرآنی

1. «لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ»؛

چرا سخنی می گویید که به آن عمل نمی کنید.» (سوره ی صف، آیه ی 2)

به عمل کار برآید، به سخن دانی نیست.

2. «وَما عَلَی الرَّسُولِ إلاّ الْبلاغُ؛

پیامبر وظیفه ای جز رسانیدن پیام (الهی) ندارد.» (سوره ی مائده، آیه ی 99)

گر نیاید به گوش رغبت کس

بر رسـولان پیام بـاشد و بس

از ما گفتن بود.

3. «لِکُلِّ نَبأٍ مُسْتَقَر».

هر خبری را وقت معینی است.» (سوره ی انعام، آیه ی 67)

هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد.

4. «ما عَلَی الْمُحْسِنین مِنْ سَبِیل؛

بر نیکوکاران باکی نیست.» (سوره ی توبه، آیه ی 91)

آن را که حساب پاک است از محاسبه چـه باک است

5. «قُلْ کُلّ یعْمَلُ عَلی شاکِلَتِهِ؛

بگو هر کس بر حَسَب شکل گیری شخصیتش، عمل می کند.» (سوره ی اسراء، آیه ی 84)

از کوزه همان برون تراود که در اوست.

6. «ألَیسَ الصُّبْحُ بِقَریبٍ؛

مگر نه این است که صبح امید (پیروزی) نزدیک است؟» (سوره ی هود، آیه ی 81)

در نا امیدی بسی امید است پـایان شب سیه سپید است

(نظامی)

7. «عَسی أنْ تَکْرَهُوا شَیئاً وهُوَ خَیر لَکُمْ؛

و شاید چیزی را خوش ندارید و حال آن که خیر شما در آن است.» (سوره ی بقره، آیه ی 261)

دردا که طبیب صـبر* می فـرماید وین نفس حریص را شکر می باید

* صبر: نوعی گیاهی دارویی و بسیار تلخ.

8 ـ «فإنَّ مَعَ الْعُسْرِ یسْرا؛

پس به یقین بعد از هر سختی، آسانی است.» (سوره ی انشراح، آیه ی 5)

از پَسِ هرگریه آخر خنده ای است.

9. «اللّهُ یرزُقُها وإیاکُمْ؛

خداوند، او و شما را روزی می دهد.» (سوره ی عنکبوت، آیه ی 60)

هر آن کس که دندان دهد، نان دهد.

10. «وَلا تَجْعَلْ یدَکَ مَغْلُولَةً إلی عُنُقِکَ وَلا تَبْسُطْها کُلَّ الْبَسْطِ؛

وهرگز دستت را برگردنت زنجیر مکن (و ترک انفاق و بخشش مکن) و بیش از حدّ (نیز) دست خود را مگشا.» (سوره ی اسراء، آیه ی 29)

اندازه نگه دار که اندازه نکوست.

11. «وَلا یحِیقُ الْمَکْرُ السَّیءُ إلاّ بِأهْلِهِ؛

و اندیشه ی بد، جز اهلش را فرا نگیرد.» (سوره ی فاطر، آیه ی 43)

هر آن کس که اندیشه ی بد کند بـه فرجام بـد تـا تـن خـود کند

(فردوسی)

12. «وَمَنْ أساءَ فَعَلَیها؛

وهر کس بد کند (به زیان) خود اوست.» (سوره ی جاثیه، آیه ی 15)

هر که بدی کـرد و به بد یارش هم به بد خـویش گـرفتار شد

13. «وَجَزاءُ سَیئَة سَیئة مِثْلُها؛

و جزای بدی، بدی است مانند آن.» (سوره ی شوری، آیه ی 40)

کلوخ انداز را پاداش سنگ است. (سعدی)

14. «وَلِکُلِّ أمّةٍ أجَل…؛

و برای هر اُمّتی اجلی است…» (سوره ی اعراف، آیه ی 34)

که کار خدای نه کاری است خرد قـضـای نبشتـه نشـایــد سـِتُـرد

(فردوسی)

قضـا کشتی آن جا که خـواهد بَرد و گـر نا خـدا جـامعه بـر تن دَرَد

(سعدی)

15. «وأنَّ لَیسَ للإنْسانِ إلاّ ما سَعی؛

و انسان را نیست جز آنچه کوشش کند.» (سوره ی نجم، آیه ی 39)

به جز از کشته خویش نَدرَوی.

نا بـرده رنـج گنج میسّر نـمـی شـود مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

(سعدی)

16. «یعرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسیماهُمْ…؛

گناهکاران به چهره و سیمایشان شناخته شوند.» (سوره ی الرحمن، آیه ی 41)

رنگ رخسار خبر می دهد از سرّ ضمیر

(سعدی)

17. «أولئِکَ الّذینَ اشْتَروا الضَّلالَةَ بِالْهُدی فَمَا رَبِحَتْ تِجارتُهُمْ وَما کانُوا مُهْتَدِین؛

آنانند که گمراهی را به بهای هدایت خریدند، پس تجارتشان سودی نکرد و از هدایت یافتگان نبودند.» (سوره ی بقره، آیه ی 16)

دین به دنیا فـروشان خـرند یوسف فروشند تا چه خرند

18. «واعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللّهِ جِمیعاً ولا تَفَرّقوا؛

وهمگی به ریسمان الهی دست زنید و پراکنده نشوید.» (سوره ی آل عمران، آیه ی 103)

یک دست صدا ندارد.

19. «إنّی أری ما لا تَروْنَ؛

همانا من آن می بینم که شما نمی بینید.» (سوره ی انفال، آیه ی 48)

تو مو می بینی و من پیچش مو.

20. «واجْعَلْ لِی وَزِیراً مِنْ أهْلِی، هارونُ أخِی اُشْدُدْ بِهِ أزْرِی؛

و از اهل من برایم وزیری قرار بده. هارون برادرم را، پشت من بدو استوار کن.» (سوره ی طه، آیه ی 29)

اگر دو برادر دهد پشت به پشت تـن کـوه را بـاد مـانـد بـه مشت (فردوسی)

برادر پشت برادر است.

21. «قالَ یا نُوحُ إنَّهُ لَیسَ مِنْ أهْلِکَ إنَّهُ عَمل غَیرُ صالِح؛

ای نوح بی گمان او از اهل تو نیست او [صاحب] کرداری نا شایست است.» (سوره ی هود، آیه ی 46)

پسر نوح با بدان بنشست آثـار نـبـوتـش گـم شـد (سعدی)

22. «لَوْ کانَ فِیهما آلِهَة إلاّ اللّه لَفَسَدَتا؛

اگر در آن دو (آسمان و زمین) معبودانی جز خدای بودند، البته [هر دو] تباه می شدند.» (سوره ی انبیاء، آیه ی 22)

دو پادشاه در اقلیمی نگجند.

23. «وإذا مَرّوا بِاللّغْوِ مَرّوا کِراماً؛

و چون به بیهوده ای بگذرند، کریم وار در می گذرند.» (سوره ی فرقان، آیه ی72)

شتر دیدی، ندیدی.

24. «خَسِرَ الدُّنْیا وَالآخِرَة…؛

در دنیا و آخرت زیان کار شد.» (سوره ی حج، آیه ی 11)

از آن جا رانده، از این جا مانده.

25. «کُلُّ حِزْبٍ بِما لَدَیهِمْ فَرْحُونَ؛

هر گروهی بدان چه نزد آنهاست، شادمانند.» (سوره ی مؤمنون، آیه ی53)

هر کسی را به کار خویش خوش است کس نگـوید کـه دوغ مـن تُـرش است

26. «واتَّقُوا فِتْنَةً لاتُصِیبَنَّ الَّذِینَ ظَلَمُوا مِنْکُمْ خاصّةً واعْلَمُوا إنَّ اللّهَ شَدیدُ الْعِقابِ؛

و بپرهیزید از فتنه ای که تنها به کسانی از شما که ستم کردند، نمی رسد و بدانید که خداوند سخت عقوبت می کند.» (سوره ی انفال، آیه ی 35)

آتش که گرفت خشک و تر می سوزد.

27. «إنّ الإنْسانَ لَیطْغی أنْ رآهُ اسْتَغْنی؛

انسان چون خود را بی نیاز بیند، سرکشی کند.» (سوره ی علق، آیه ی6 و7)

گر به دولت برسی مست نگردی، مردی

28. «کانَ الإنْسانُ کفوراً؛

انسان ناسپاس است.» (سوره ی اسرا، آیه ی6 و7)

نمک خوردن و نمکدان شکستن.

29. «والّذی جاءَ بِالصّدْقِ وصَدَّقَ بِهِ اولئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ؛

و آن کسی که راستی آورد و آن را راست شمرد، آن گروهی هستند که ایشان پرهیزگارانند.» (سوره ی زمر، آیه ی33)

راستی کـن که راستان رستند در جهان راستان قوی دستند

30. «فإذا عَزَمْتَ فَتَوکَّلْ عَلی اللّهِ؛

پس چون اراده کاری کردی برخدا توکل کن.» (سوره ی آل عمران، آیه ی)

با توکل زانوی اشتر ببند.

31. «کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ؛

هر نَفْسی، چشنده ی مرگ است.» (سوره ی آل عمران، آیه ی184)

اگر چـرخ گردون کشد زین تو سرانجام خشت است بالین تو

32. «وَما تُقَدِّمُوا لأنْفُسِکُمْ مِنْ خَیرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللّهِ؛

وهر کار خیر که از پیش برای خود بفرستید همان را نزد خدا می یابید.» (سوره ی بقره، آیه ی110)

دنیا مزرعه آخرت است.

برگ عیشی به گور خویش فرست کـس نـیـارد تــو پـیـش فـرسـت

بـیــا تــا بـرآریــم دسـتـی ز دل کـه نـتــوان بـرآورد فــردا ز گـِل

(سعدی)

شادى از نظر اسلام

شادى از نظر اسلام

اسلام و شادی

به طور کلی شادی در اسلام چه جایگاهی دارد؟

برخی می گویند اسلام دین شادی نیست، و در این راستا به فرمایش قرآن کریم که می فرماید: «پروردگار شادی کنندگان را دوست ندارد» و یا سخن امام خمینی(ره) که «ما ملت گریه سیاسی هستیم» استناد می کنند. به طور کلی شادی در اسلام چه جایگاهی دارد؟

برای پاسخ به این سوال باید به چند نکته توجه بفرمایید:

نکته اول:

این جمله امام(ره) که «ما ملت گریه سیاسی هستیم» هیچ دلالتی بر نفی شادی، و ضرورت حزن و اندوه و ماتم افراطی ندارد، صفت «سیاسی» که گریه بدان توصیف شده به خوبی گویای منظور و مراد ازاین جمله است. یعنی این گریه، بهانه ای برای بیداری سیاسی است و حزن و اندوه در آن اصالت ندارد. به عبارت دیگر گریه نمی کنند تا محزون بمانند، گریه می کنند تا با الگوی رفتاری خویش یعنی امام حسین(علیه السلام) پیوند عاطفی برقرار ساخته، و آن هدف سیاسی و آن بیداری سیاسی که ایشان عَلَم آن را به دوش داشت را فراموش نکنند.

نکته دوم:

همچنین در مورد آیه شریفه ای که اشاره فرمودید که خداوند شادی کنندگان را دوست ندارد، باید با دقت به تمام آیه، و همچنین آیات دیگر نظر کرد تا بتوان قضاوت درستی داشت، قرآن کریم در آیات دیگری از فرح و خوشحالی سخن گفته است:

«وَ لَا تحَْسَبنَ‏َّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فىِ سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتَا بَلْ أَحْیَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ * فَرِحِینَ بِمَا ءَاتَئهُمُ اللَّهُ مِن فَضْلِه‏»؛ هرگز گمان مبر کسانى که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده ‏اند، و نزد پروردگارشان روزى داده مى‏ شوند* آنها بخاطر نعمتهاى فراوانى که خداوند از فضل خود به ایشان بخشیده است، خوشحالند.(1)

و نیز می فرماید: «قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذلِکَ فَلْیَفْرَحُوا هُوَ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُون»؛ بگو: به فضل و رحمت خدا باید خوشحال شوند که این، از تمام آنچه گردآورى کرده ‏اند، بهتر است‏.(2)

با این آیات روشن می شود که خود خوشحالی به خودی خود منفور و مغضوب خداوند نیست، یعنی ذات شادی و خوشحالی مذموم نیست، و باید دید آن شادی که در آیه ای که اشاره فرمودید مغضوب خداوند دانسته شده، چه خوشحالی­ ای است، برای فهم این مطلب تمام آیه را باید دید:

«إِنَّ قارُونَ کانَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‏ فَبَغى‏ عَلَیْهِمْ وَ آتَیْناهُ مِنَ الْکُنُوزِ ما إِنَّ مَفاتِحَهُ لَتَنُوأُ بِالْعُصْبَةِ أُولِی الْقُوَّةِ إِذْ قالَ لَهُ قَوْمُهُ لا تَفْرَحْ إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ الْفَرِحینَ»؛ قارون از قوم موسى بود، اما بر آنان ستم کرد ما آن قدر از گنجها به او داده بودیم که حمل کلیدهاى آن براى یک گروه زورمند مشکل بود! (به خاطر آورید) هنگامى را که قومش به او گفتند: این همه شادى مغرورانه مکن، که خداوند شادى‏ کنندگان مغرور را دوست نمى‏ دارد! (3)

روشن است که این جا سخن از شادی قارون وار است! و تعبیر «فرح» هم گاهی در مورد «بطر» به معنای طغیان، و خوشحالی از روی غرور و تکبر استعمال می شود(4) «بطر»، لازمه فرح و خوشحالى از ثروت دنیا است، فرح مفرط و خوشحالى بی اندازه، چون خوشحالى بی اندازه و افراطی آخرت را از یاد مى برد، و قهرا بطر و طغیان مى‏ آورد.(5)

بنابراین آنچه که مغضوب خداوند است، خوشحالی و شادی های افراطی است که همراه با تکبر و غرور بوده و آخرت را از یاد انسان می برد، وگرنه روایات متعددی داریم که از خوشحالی و شاد کردن دل مومنین سخن گفته اند:

امام باقر(علیه السلام): «مَا عُبِدَاللَّهُ بِشَیْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ مِنْ إِدْخَالِ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِن»؛ خداوند به هیچ چیزی عبادت نشده که نزد او محبوب تر از شاد کردن و زدودن غم از دل مومن باشد.(6)

یا امام صادق(علیه السلام) که شیعیان واقعی را کسانی دانسته که در شادی و فرح اهل بیت(علیهم السلام) اهل شادی و فرح هستند: «اخْتَارَ لَنَا شِیعَةً یَنْصُرُونَنَا وَ یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا»؛ خداوند شیعیانی برای ما برگزید که ما را یاری می دهند، در شادی ما شاد، و در حزن ما محزون هستند.(7)

نکته سوم:

این حزن و اندوهی که در دین وجود دارد نیز به نشاط باز می گردد، این مسئله روشن است که گریه موجب آرامش انسان می شود، و اتفاقا یکی از عکس العمل های روانی انسان در حالت افسردگی گریه های بی دلیل است که بعد از آنها احساس آرامش بیشتری می کند؛ علاوه بر اینکه این آرامش را هر کسی می تواند درک کند و یک مسئله تجربی و درونی است، روایات نیز به آن اشاره دارند.

امام صادق(علیه السلام) در روایتی می فرمایند: «مَنْ خَافَ عَلَى نَفْسِهِ مِنْ وَجْدٍ بِمُصِیبَةٍ فَلْیُفِضْ مِنْ دُمُوعِهِ فَإِنَّهُ یَسْکُنُ عَنْه‏»؛ هر کس از غم و اندوه مصیبتى، بر خویش ترسید، اشک بریزد؛ زیرا در این صورت غمش تسکین مى‌یابد.(8)

همچنین علاوه بر روایات، برخی مقالات علمی نیز از تأثیر گریه بر روح و روان و سلامتی انسان نوشته شده اند که می توان با جستجوی The health benefits of crying به برخی از آن ها دست یافت.

نکته چهارم:

شادی متعادل در اسلام نه تنها مذموم نیست، بلکه لازم است، دین ما به لذت ها و شادی های حلال سفارش کرده است، همان طور که امام صادق (علیه السلام) در روایتی می فرماید: «یَنْبَغِی لِلْمُسْلِمِ الْعَاقِلِ أَنْ یَکُونَ لَهُ سَاعَةٌ یُفْضِی بِهَا إِلَى عَمَلِهِ فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ سَاعَةٌ یُلَاقِی إِخْوَانَهُ الَّذِینَ یُفَاوِضُهُمْ وَ یُفَاوِضُونَهُ فِی أَمْرِ آخِرَتِهِ وَ سَاعَةٌ یُخَلِّی بَیْنَ نَفْسِهِ وَ لَذَّاتِهَا فِی غَیْرِ مُحَرَّمٍ فَإِنَّهَا عَوْنٌ عَلَى تِلْکَ السَّاعَتَیْن‏»؛ مسلمان عاقل باید وقتش را به سه قسمت تقسیم کند. اول:ساعتی (وقتی) را برای رابطه خودش با خداوند بگذارد. دوم:ساعتی را برای ارتباطات اجتماعی و دیدار با برادران مومن، که انسان را در راه آخرت کمک می کنند. سوم:ساعتی را برای لذت های غیر حرام، اختصاص دهد. پس این ساعت سوم، او را برای انجام بهتر مسئولیتش در دو ساعت دیگر، کمک می کند.(9)

یا در روایات دیگری از پیامبر(صلی الله علیه و آله)، در کنار نگاه کردن به قرآن و پدر و مادر، نگاه کردن به دریا نیز عبادت دانسته شده است: « النَّظَرُ فِی ثَلَاثَةِ أَشْیَاءَ عِبَادَةٌ النَّظَرُ فِی وَجْهِ الْوَالِدَیْنِ وَ فِی الْمُصْحَفِ وَ فِی الْبَحْر»؛ نگاه کردن به سه چیز عبادت است: نگاه به صورت پدر و مادر، نگاه به قرآن، و نگاه به دریا.(10)

همچنین در روایت دیگری در خصوص همنشینی انسان با خانواده می فرمایند: « جُلُوسُ الْمَرْءِ عِنْدَ عِیَالِهِ أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى مِنِ اعْتِکَافٍ فِی مَسْجِدِی هَذَا»؛ همنشینی انسان نزد خانواده اش در نزد خداوند از اعتکاف در مسجد من(مسجد النبی) محبوب تر است.(11)

بنابراین؛

هر شادی حلالی چه همنشینی و مزاح و بگو و بخند حلال باشد، چه ورزش باشد، چه تفریح و مسافرت باشد، نه تنها با دین تعارضی ندارد، بلکه اصلا دینی است، و اگر به قصد اطاعت از دین و قربت باشد قطعا پاداش هم خواهد داشت.

پی نوشت ها:

1. آل عمران: 3/ 169 و 170.

2. یونس: 58/10.

3. قصص: 76/28.

4. مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی‏، تهران، چاپ اول، 1368ش، ج9، ص47.

5. طباطبایی، محمد حسین، ترجمه المیزان، ترجمه سید محمد باقر موسوی همدانی، دفتر انتشارات اسلامى‏، قم، چاپ پنجم، 1374ش، ج16، ص111

6. کلینی، محمد، الکافی، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق، ج2، ص188

7. صدوق، محمد بن علی، الخصال، جامعه مدرسین‏، قم، چاپ اول، 1362ش، ص635

8. صدوق، محمد، من لایحضره الفقیه، نشر جامعه مدرسین، قم، چاپ دوم، 1413ق، ج1، ص187

9. الکافی، ج5، ص87، ح1

10. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، دار إحیاء التراث العربی‏، بیروت، چاپ دوم، 1403ق، ج10، ص368

11. ورام، مسعود بن عیسى‏، تنبیه الخواطر، مکتبه فقیه‏، قم، چاپ اول، 1410ق، ج2، ص122

به مختارالسلطنه گفتند

به مختارالسلطنه گفتند ڪه ماست در تهران خیلی گران شده است. فرمان داد تا ارزان ڪنند. پس از چندی ناشناس به یڪی از دڪان‌های شهر سر زد و ماست خواست.
ماست فروش ڪه او را نشناخته بود پرسید : 

چه جور ماستی می‌خواهی ؟ ماست خوب یا ماست مختارالسلطنه!
وی شگفت‌زده از این دو گونه ماست پرسید.
ماست فروش گفت: ماست خوب همان است ڪه از شیر می‌گیرند و بدون آب است و با بهای دلخواه می‌فروشیم. ماست مختارالسلطنه همین تغار دوغ است ڪه در جلوی دڪان می‌بینی ڪه یک سوم آن ماست و دو سوم دیگر آن آب است و به بهایی ڪه مختارالسلطنه گفته می‌فروشیم. تو از ڪدام می‌خواهی؟!
مختارالسلطنه دستور داد ماست فروش را جلوی دڪانش وارونه از درختی آویزان ڪرده و بند تنبانش را دور ڪمر سفت ببندند. سپس تغار دوغ را از بالا در لنگه‌های تنبانش بریزند و آنقدر آویزان نگهش دارند تا همه آب‌هایی ڪه به ماست افزوده از تنبان بیرون بچڪد!
چون دیگر فروشنده‌ها از این داستان آگاه شدند، همگی ماست‌ها را ڪیسه ڪردند!
-وقتى میگن فلانى ماستشو ڪیسه ڪرده یعنى این،
ولی حیف ڪه دیگر مختارالسلطنه ای نیست!

کشوری را می شناسم..
که ریختن " کنجد " بر روی " بربری " برای مردمانش یک " آپشن " محسوب می شود!
در آن کشور،مردمانش به جای حل مشکلاتشان،سعی می کنند به بهترین شکل ممکن، زندگی خود را با آن تطبیق دهند ...
در آنجا مردم،خانه ی رو به آفتاب را گران تر می خرند...
و بعد با هفت لایه پرده ، تمام پنجره ها را می پوشانند ...
جالب است در آن کشور یک دختر کنار خیابان ... می تواند مهم ترین عامل یک ترافیک سنگین باشد !!!
در آن کشور اگر آدم ها دلشان بگیرد، باید بروند قبرستان ...بیمارستان...تیمارستان یا آسایشگاه سالمندان !!!
تا بفهمند غم های بزرگ تری هم هست ...
نکند که دلشان هوای شادی بکند ...
و همه در آنجا،برای هر تغییر و هر اتفاقی به دنبال منجی اند ...
هر کسی غیر از خودشان ... !!!
در آن کشور تفاوت بین شادی کردن و عزاداری را تنها با دیدن محل برخورد دست ها می توان فهمید ...
هر کسی که گفته : آن کشور از جهان سوم است
یقین دارم تا سه بیشتر بلد نبوده بشمارد....

✍️مراحل روشنفکری در اروپا:

1-تحصیلات عالیه
2-مدارک معتبر
3-مطالعات گسترده
4-اطلاعات عمومی بسیار بالا
5-جامعه شناسی
6-نوشتن کتاب
7-نوشتن مقاله
8-نظریه های تایید شده
9-سفر به نقاط مختلف دنیا
10-شخصیت و انسانیت بالا
11- احترام به تمامی مذاهب و عقاید

مراحل روشنفکری در ایران:

1- کشیدن سیگار و خوردن قهوه
2-مخالفت با دین و مذهب
3-خواندن جملاتی چند از نیچه و...
4-طلاق گرفتن
5- موزیک خارجی گوش کردن
6-سفرهای مکرر به تایلند
7-نگهداری از سگ یا گربه و آن را به اندازه فرزند نداشته عزیز شمردن
8-مخالفت با چیزی که بقیه موافقن
9-موافقت با چیزی که بقیه مخالفن

زنده باد هر چی خر است !!

زنده باد هر چی خر است !!

دو کشاورز با یک تراکتور راهی شهر شدند.

بر سر راه به مدفوع گاوی برخوردند. صاحب تراکتور به دیگری گفت :

اگر از این مدفوع بخوری، تراکتور خود را به تو می دهم. 

کشاورز این کار را کرد و صاحب تراکتور شد.

موقع برگشت کشاورزی که تراکتورش را از دست داده بود، بسیار ناراحت بود که چه ساده تراکتورش را از دست داده و حالا به مردم چه بگوید.

کشاورز دیگر که حالا صاحب تراکتور شده بود، با خود فکر می کرد که اگر به ده برگردد ،چگونه بگوید که به خاطر یک تراکتور مدفوع گاو خورده‌ است. برای این که از این بی آبرویی رها شود، میگوید: 

اگر تو هم از آن مدفوع بخوری، تراکتورت را پس خواهم داد.

کشاورز دیگر با خوشحالی و بدون درنگ این کار را می کند. 

و هر دو خوشحال و آسوده و خندان به سوی ده بر می گردند.

در راه هر دو پیش خود فکر می کنند که بدون این که چیزی به دست آورند، فقط یک مدفوع زیادی خورده اند و تازه به خاطرش چقدر خوشحال هم هستند!

*************************

خوشحالی برخی افراد در مواجهه با بعضی مشکلات و موضوع تحریم ها و سپس رفع تحریم ها و اختلاس ها و غیره وغیره نیز کم از مدفوع خوردن این دو دهاتی در حکایت فرق ندارد.

لذا باید با صدای بلند گفت زنده باد هر چی خَر است.

وعده های واهی!

وعده های واهی!

وعده های واهی!

سید محمد جواد حسینی پنج‌شنبه 20 آذر 1399 ساعت 05:24 ب.ظ