نابینای پرخور

نابینای پرخور

شخصی پرخور با یک نفر کور هنگام افطار هم مجموع شد. از قضا کور از پرخور، شکم خواره ­تر بود و مجال به او نمی­ داد.

هنگام رفتن، پرخور به صاحب خانه گفت: حاج آقا خانه احسانت آباد، من امشب دو دفعه از تو شاد شدم: اول بار بدان جهت که مرا با کوری هم مجموع نمودی و چنین انگاشتم که کاملا خواهم خورد، دوم بار پس از فراغ از خوردن شاد شدم از اینکه این کور مرا نخورد.

رساله دلگشا - عبید زاکانی