عشق زمینی

عشق زمینی

چنین آورده ­اند که مردی به نزد رامانوجا آمد. رامانوجا یک عارف بود، شخصی کاملا استثنایی (یک فیلسوف و در عین حال یک عاشق، یک سرسپرده) مردی به نزد او آمد و پرسید: راه رسیدن به خدا را نشانم بده.

رامانوجا پرسید: هیچ تا به حال عاشق کسی بوده ­ای؟

سوال کننده پرسید: راجع به چی صحبت می­ کنی.

عشق؟

من تجرد اختیار کردم، من از زن چنان می گریزم که آدمی از مرض می­ گریزد، نگاهشان نمی­ کنم.

رامانوجا گفت: با این همه، کمی فکر کن، به گذشته رجوع کن، بگرد، جایی در قلبت آیا هرگز تلنگری از عشق بوده، هر قدر کوچک هم بوده باشد؟

مرد گفت: من به اینجا آمده ­ام که عبادت یاد بگیرم، نه عشق، یادم بده چگونه دعا کنم. شما راجع به امور دنیوی صحبت می­ کنی و من شنیده ­ام که شما عارف بزرگی هستی، به اینجا آمده­ ام که به سوی خدا هدایت شوم، نه به سمت امور دنیوی.

گویند: رامانوجا به او جواب داد: پس من نمی­ توانم به تو کمک کنم، اگر تو تجربه ­ای از عشق نداشته باشی، آنوقت هیچ تجربه ­ای از عبادت نخواهی داشت. بنابراین اول به زندگی برگرد و عاشق شو و وقتی عشق را تجربه کردی و از آن غنی شدی آنوقت نزد من بیا، چونکه یک عاشق قادر به درک عبادت است.

اگر نتوانی از راه تجربه به یک مقوله ­ای غیر منطقی برسی، آن را درک نخواهی کرد. و عشق عبادتی است که توسط طبیعت سهل و ساده در اختیار آدمی گذاشته شده، تو حتی به این چیز ساده نمی توانی دست پیدا کنی. عبادت عشقی است که به سادگی داده نمی­ شود. فقط موقعی قابل حصول است که به اوج تمامیت رسیده باشی.