فصل پنجم: نگرانی امامان معصوم (علیه السلام) و عالمان دینی از سوءعاقبت
أ) نگرانی امیرمؤمنان (علیه السلام) از سوء عاقبت
یکی از شگفت انگیزترین نگرانی ها از سوءعاقبت، نگرانی کسی است که به فرمایش پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله وسلم)، ایمان، با گوشت و خون او آمیخته است(80)، جانشین و وصی پیامبر است و در شب معراج پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) صدای خدا را با لحن زیبای او می شنوند(81) اما، آنگاه که پیامبر، خبر کشته شدن، در ماه مبارک رمضان و در حال نماز را به آن حضرت می دهند با نگرانی می پرسند: و ذلک فی سلامه من دینی؟ و پیامبر برای رفع نگرانی ایشان می فرمایند: فی سلامه من دینک(82)
اما، در عین حال، محتوای مناجات های امیرمؤمنان به روشنی نشان می دهد که تا لحظه مرگ، هیچگاه خود را در امان ندیدند. عبارت فزت و رب الکعبة ایشان در هنگام ضربت خوردن در صبح روز نوزدهم ماه رمضان، بدین معناست که تا آن زمان در انتظار لحظه ای بوده اند که نجات و امان خود را در آن میدیدند و گویا، ضجه هایشان در نخلستان های کوفه برای نگرانی از این لحظه بوده است و اگر چون مار گزیده به خود می پیچیدند و به دنیا خطاب می کردند یا دنیا، یا دنیا، الیک عنی، ابی تعرضت(83) شاید به دلیل همین نگرانی بوده است و این عبارات، در واقع، تنها، خبری از امان نبودن مثل علی (علیه السلام) از فریب های دنیا نبوده بلکه نهیبی بود از سوی علی (علیه السلام) به نفس خویش، که نکند فریفته جلوه گری های دنیا شود و جایگاه عظیم خود را فراموش کند و از کمبود توشه و دوربودن راه و خطیر بودن مقصد غافل گردد.
آنجا که عقاب پر بریزد - از پشه لاغری، چه خیزد
