رمان یک شنبه ی غم انگیز5

Just one more chance
hold me tight and keep me warm
cause the night is getting cold
and I don't know where I belong
Just one last dance

یه آهنگ ملایم همه ی سالن خونه ی آرش رو پر می کنه . فکر می کنم فردا شب کجام ؟ یا هفته ی دیگه ؟ یه شب تاریک توی تنهایی همیشه ی من . اما امشب هنوز اینجام . نگاهم توی سالن می چرخه و روی متین قفل میشه . مثل همیشه دختر ها دور و برش رو پر کردن . میرم طرفش و دستم رو به سمتش دراز میکنم .
- با من می رقصی ؟
ابروهای متین از تعجب بالا می پره . همون لبخند کج همیشگی که حالا عجیب دوستش دارم صورتش رو پر میکنه .
- البته
دستم رو میگیره و از جمع جدا میشه . میریم وسط سالن و توی آغوش هم تانگو می رقصیم . زیاد نمی تونه تحمل کنه و مغلوب کنجکاویش میشه .
- تو و تقاضای رقص ؟ اونم از من ؟ تا جایی که میدونم تو با کسی تانگو نمی رقصی .
- امشب ماه کامله . مگه افسانه ی ماه کاملو نشنیدی ؟
پیش خودم با خواننده تکرار می کنم .

Just one last dance
فقط همین آخرین رقص
before we say goodbye
قبل از اینکه خداحافظی کنیم
when we sway and turn round and round and round
موقعی که پیچ و تاب می خوریم و هی می چرخیم، هی می چرخیم
It's like the first time
مثل اولین بارمون
Just one more chance
فقط یکم فرصت دیگه مونده

می چرخیم و من باز هم غرق لذت میشم . می چرخیم و من با رویاهایی که از من دورن همراه میشم . آهنگ هم مثل دوران سرخوشی من زود تموم میشه . متین سر خم می کنه و لبهاشو به گردن من میسائه . توی چشمام نگاه میکنه و می خواد منو با خودش برگردونه سمت جمع که من دستمو از دستش بیرون می کشم .
- There's no way to come with you
متین می خنده و اون هم با یه جمله از ترانه جوابم رو میده
- It's the only thing to do
فکر میکنم امشب ,آره امشب هر کاری که تو بخوای میکنم . فقط همین امشب رو وقت دارم . حتی نگاه های پر از نفرت آتوسا و رکسان هم مانعم نمیشه و باهاش میرم .رکسان طاقت نمیاره و محض ابراز وجود میگه:
- رها جون تو هر چی خوب نباشی رقصت عالیه . آدرس کلاس رقصتو حتما باید به من بدی.
دست متین که دور کمرم حلقه میشه بی خیال کنایه رکسان میشم .گرمای دستش , حس حمایتی که بهم میده , تلخی هر زهری رو جبران می کنه . متین نگاهی به من می کنه .توی چشمای جادویی اش خیره میشم . دیگه توی نگاهش تمسخر نیست .نمی فهمم چیه.هر چی هست برق چشماش خیره کننده است .
- رها توی خیلی چیزها خوبه درحقیقت عالیه .اما عادت نداره استعدادهاشو برای هر کسی رو کنه . فکر هم نمی کنم آدرس کلاس رقص رها به درد تو بخوره چون تو فقط به تانگو علاقه داری که اون هم استعداد و مهارت چندانی لازم نداره .
لحن گزنده ی متین اون قدر واضح لوندی بی جای رکسان رو به رخش میکشه که از عصبانیت سرخ میشه . فکر می کنم این همه استعداد ناشناخته فقط شامل استعداد من توی شکست میشه .بعد شروع میکنم به شمردن دقیقه هایی که مثل برق میگذرن و شب سیندرلا بودن من رو به آخر نزدیک می کنن.
صدای زنگ خونه نگاهم رو میکشه سمت ساعت .7.5 صبحه . درست و دقیق مثل هر دوشنبه ی دیگه . بعد از چند ثانیه در خونه باز میشه و زهرا خانوم میاد تو .با دیدن من که وسط هال ایستادم جا میخوره .
- سلام خانوم
- سلام زهرا خانوم .خوبی ؟
- ممنون
- امروز به کمکت احتیاجی ندارم . دارم میرم سفر خونه ی خالی هم که نظافت لازم نداره . ببخشید فرصت نشد بهت خبر بدم این همه راه نیای توی زحمت بیفتی .
- نه خانوم ایرادی نداره .گفتم این وقت روز سر کار نرفتین هنوز حکمتی داره . پس بااجازه .
- کجا ؟ حداقل بشین یه گلویی تازه کن بعد برو .
- نه دیگه میرم . هفته ی دیگه بیام ؟
پاکت حقوقش رو به سمتش می گیرم .
- هر وقت برگشتم بهت زنگ میزنم .
زهرا خانوم میره و من روی زمین بین وسائلم که همه جا پخش شده اند میشینم . آرش , آخ آرش اگرتو نبودی الان باید چه کار میکردم ؟ الان باید کجا می رفتم ؟ دوباره یاد مهمونی خونه ی متین میفتم .یاد تنهایی خودم , یاد تنهایی آرش .


توی مهمونی خونه ی متین آخرای شبه و من یه گوشه ای آروم نشستم . توی دنیای خودم غرقم . چه افکار احمقانه ای داشتم . این که می تونم این رابطه رو کنترل کنم.
امشب از وقتی پا توی خونه ی متین گذاشتم یه لحظه هم چشم از من برنداشته .یه فرصتی که پیدا میکنه میاد کنارم .
- من این مهمونی رو گرفتم که تو رو ببینم اما ظاهرا اینجا هم چندان شانسی ندارم.
- بالاخره آدمی که مهمونی میگیره باید هوای همه ی مهمون هاش رو داشته باشه.
- می خوای همشون رو بیرون کنم؟
به چشماش نگاه میکنم . نگاهش هم مثل لحنش محکمه .
- دیوونه شدی؟
- دیوونگی هم عالمی داره . لااقل بیا بالا رو نشونت بدم . هم خلوتتره هم تو تا حالا درست ندیدیش.
بازوم رو میگیره و با هم میریم طبقه بالا. در یکی از اتاق ها رو باز میکنه و من رو هدایت می کنه تو .اتاقی با یه کتابخونه ی بزرگ و یه میز کامپیوتر وچند تا مبل چرمی قهوه ای رنگ.
- خوب اینجا اتاق کار منه . البته زیاد ازش استفاده نمیکنم . در حقیقت وقتش رو ندارم. نظرت چیه؟
- خوبه.
- چقدر مفصل!
من رو از اتاق بیرون میبره و وارد یه اتاق دیگه می کنه . این یکی با یه سرویس خواب خیلی شیک و یه دراور پر شده . تزئینات اتاق یه تابلوی فوق العاده از منظره ی دریای طوفانی به اضافه ی یه گلدون پر از رزهای پایه بلند نباتیه.
- اتاق خوابم چطوره؟ فقط نگو خوبه.
به طرف تابلو میرم و با دقت بهش خیره میشم.
- از سردی و تیرگی این تابلو دلت آشوب نمیشه؟
این رو که میگم برمیگردم تا متین رو ببینم که سینه به سینه باهاش رو به رو میشم . نفهمیدم کی پشت من اومده .یک دستش رو دورم حلقه میکنه و با دست دیگه موهام رو از توی صورتم کنار میزنه . خم میشه روی صورتم . نفسم بند میاد .نفس های داغش تویی صورتم میخوره . من رو محکمتر به سینه ی عضلانیش اش فشار میده . یه لحظه از ذهنم رد میشه " عجب عضلات هوس انگیزی داره" . هوس! چه واژه ی غریبی بود برای من .غریب شاید هم قریب. توی دلم داد میزنم دوباره نه .اما هیچ حرکتی نمی کنم . فقط یه کم باهام فاصله داره که مکث میکنه.
- حالا که گرمای وجود تو رو حس می کنم نه خیلی سرد نیست. اما حتما از اینجا برش میدارم .
بعد لبخندی شیطنت آمیزی میزنه و ازم یه کم دور میشه . از ضعف خودم حالم به هم میخوره . همه ی اون تصمیماتی که قبلا گرفته بودم توی ذهنم محو شده . پیش خودم اعتراف میکنم اگر دوباره میخواست من رو ببوسه جلوش رو نمی گرفتم . از خودم بدم میاد . یه لبخند نصفه نیمه ی بدقواره میزنم و خودم رو از آغوشش بیرون میکشم .
- خوب اگه نمی خوای تا سرویس بهداشتی رو هم نشونم بدی دیگه برگردیم پیش بقیه .
زودتر از اون بدون اینکه حتی نگاهش کنم برمیگردم سالن .
میرم کنار پنجره .راحت می تونم بیرون رو ببینم . چشمام رو به بیرون دوختم اما ذهنم هنوز توی طبقه ی بالا می چرخه .
- بهت گفتم مواظب باش اون شکارچیه خوبیه . تو هم اسیر شدی ؟
با صدای آرش برمیگردم توی زمان حال . به اون که کنارم نشسته نگاه میکنم .
- من قبلا تو قفس یکی دیگه اسیر شدم.
- اسیر کی ؟
زهرخندی میزنم و به نگاهش نگاه می کنم که پر از سوال و تعجبه و پر از گلایه .
- اسیر اکوان دیو . شنیدی اسمشو ؟
- چی شده رها ؟
- خسته شدم . از این آدما از زندگیم از زندان بانی که منم شدم زندان اون .
نگاهم میکنه و بعد از توی جیبش پاکت سیگارش رو در میاره و یه نخ سیگار روشن میکنه . ناخودآگاه بهش میگم .
- یکی هم به من بده لطفا .
- ندیدم تا به حال سیگار بکشی .
- خیلی آشفته ام . شاید یه نخ سیگار یه کم آرومم کنه .
نگاهی به سیگار روشن توی دستش میندازه و بعد بی توجه به من پاکت رو توی جیبش میزاره و شروع میکنه به حرف زدن .
- وقتی فهمیدم شراره بهم خیانت میکنه داغون شدم . خیلی چیزا رو امتحان کردم شاید آرومم کنن اما فایده ای نداشت . همیشه حقیقت تلخ زندگیم خیلی بزرگ جلوی چشمم بود . شراره , دختری که اونقدر توی گوشم زمزمه های عاشقانه می خوند , دختری که به خاطرازدواج با اون با خانواده ام در افتادم , بهم خیانت کرده بود . زنی که شش سال با هم , کنار هم زیر یه سقف زندگی کرده بودیم . زنی که به خاطرش خیلی کارها کردم بهم خیانت کرده بود و بعد خیلی خونسرد وایستاد توی روم و گفت: " هر چیزی یه روزی تموم میشه .هیچ چیز ابدی نیست. زندگی ما هم همین طور . قبول کن که عشق ما خیلی بچه گانه بود ." خودم رو به در و دیوار میزدم . مشروب, مواد , زن های خیابونی , فقط می خواستم فراموش کنم . می خواستم چشمام رو ببندم و بعد که بازشون کردم ببینم هیچ اتفاقی نیفتاده . همه چیز فقط یه خواب بد بوده .
نگاهش رو از آتیش سیگارش گرفت و دوخت به من .
- رها آرامش اگه توی وجود خودت نباشه , دنبالش توی چیزای دیگه گشتن اشتباه محضه .
- نمی دونم . فکرم کار نمی کنه . اون طوری که دوست دارم نمی تونم زندگی کنم . این طوری رو هم که می تونم زندگی کنم اصلا دوست ندارم .
- مشکل همینه
- چی؟
- این که تو شبیه آمای دور و برت نیستی . تو بیشتر شبیه فرشته کوچولویی هستی که به زور تبعیدش کردن روی زمین .
- خیلی ممنون .اما من از مهد کودک هم نیومدم اینجا
- میدونم . اما خودت نمی دونی . یعنی نمی خوای که فکر کنی . چرا یه مدتی به خودت استراحت نمی دی ؟
- می خوام همین کار روبکنم . می خوام برم . دلم می خواد همه چیزو بزارم و برم . اما این که کجا می خوام برم رو هم نمی دونم . در حقیقت جایی رو ندارم که برم .
- برای مواقعی که می رفتیم دیدن خانواده ی شراره یه آپارتمان توی شیراز خریده بودم که هنوز هست می تونی بری اونجا . فقط قبل از رفتن باید مهمونی خونه من رو بیای.
نگاهش میکنم . جدی به نظر میرسه . فکر می کنم بعد از اون جواب منفی که برای ازدواج از من گرفت همچنان رفتارش عوض نشده . هنوز هم مودب و مهربون مونده . تا میام چیزی بگم با یه لبخند گرم جواب میده .
- بالاخره منم باید به یه دردی بخورم .
- چرا به درد بخوری . امیدوارم به خوشی بخوری به شانس بخوری .
- نه مثل اینکه دوباره داری میری توی جلد خودت .
- آره . در پوست شیر


وقتی صدای زنگ پائین رو میشنوم تازه به خودم میام .از مرور گذشته دست میکشم .فکر می کنم زهرا خانوم چیزی یادش رفته که دوباره برگشته ؟ به ساعت که نگاه میکنم تازه میفهمم دو ساعتی هست که خودم رو بین وسائل و خاطرات گذشتم گم کردم . آیفون رو که برمیدارم از شنیدن صدای کسی که جوابم رو میده جا میخورم . اونقدر که بی هیچ حرفی فقط میتونم در رو براش باز کنم . متین که میاد تو همون طور مبهوت وسط خرت و پرتای توی سالن ایستادم و نگاهش میکنم .
- تو هنوز عادت بد فرار کردنت رو ترک نکردی؟
- تو اینجا چه کار می کنی ؟
- اومدم اسکواش بازی کنم . تو چی فکر می کنی؟
- منظورم اینه که آدرس منو از کجا پیدا کردی ؟
- گفته بودم برای من فهمیدن این چیزا کاری نداره
- جدا ؟ پس باید تا حالا فهمیده باشی من یه زن متاهل ام . اومدن تو هم تو خونه ی یه زن متاهل کار عاقلانه ای نیست .
- حدس زدنش چندان هم سخت نبود .
میشینه روی لبه ی چمدونم که اون وسط گذاشتم . با اون اندام ورزیده بیچاره چمدونم فکر نکنم چیز زیادی ازش بمونه .
- تو رو خدا تعارف نکن .من راحتم .خیلی ممنون از مهمون نوازیت . جواب منو ندادی . تشریف میبری سفر ؟
- می خوام یه مدتی از این جا دور باشم .
- این جوری مشکلاتت حل میشه ؟ تو هر جای دنیا هم که بری مشکلت رو با خودت می بری . میخوای این چمدون رو باز کنم و دونه دونشون رو نشونت بدم ؟
- تو راه حل بهتری سراغ داری؟
- آره . اما اول بشین همه چیز رو تعریف کن تا بهت بگم باید چه کار کنی .
- چای می خوری یا قهوه ؟
- نیومدم کافی شاپ . بیا بشین .
میشینم روی کاناپه و بهش نگاه می کنم .فکر می کنم از کجا شروع کنم ؟ چی بگم ؟ اصلا چیزی بگم یا نه ؟ یکی از اون نگاه های آرامبخش و مطمئن مخصوص به خودش رو بهم میندازه .
نمی دونم کی شروع می کنم به گفتن . چه جوری میگم یا چی میگم .فقط وقتی به خودم میام که سرم توی سینه ی اونه و صورتم خیس اشکه .خودم رو کنار میکشم و سرم و رو پائین میندازم و میرم توی آشپزخونه . نمی دونم چرا نگاهش نمی کنم . چون منی که از گریه کردن جلوی دیگران متنفرم باز اختیار اشکام رو از دست دادم یا از این که ...؟ سرم رو به درست کردن قهوه گرم میکنم که صدای اون رو از پشت سرم میشنوم .
- زندگی هم مثل قهوه است . تلخه اما وقتی شیر و شکر توش بریزی شیرین میشه منتها تا وقتی داغه خوشمزه است.
برمیگردم و نگاهش میکنم .یعنی هنوزم زندگی من گرمی ای داره ؟
دوباره همون متین همیشگی میشه و لبخند یک وری اش برمیگرده روی صورتش . سینی رو از دست من میگیره و میره سمت سالن .رو به من که هنوز همون طور توی فکرم و سر جام ایستادم برمیگرده و لحن شوخش برمیگرده.
- تو رو خدا بفرمائید خونه ی خودتونه .
میرم و میشینم روی مبل کناری . فنجون قهوه ام رو برمیدارم و زل میزنم بهش .
- بعد از همه ی این حرفا من هنوز هم دلیل رفتنت رو نفهمیدم .
- می خوام برم چون موندنم درست نیست . چون من جای غلطی وایستادم . چون حضور تو تو زندگی من غلطه . چون من این جوری نیستم . حداقل نبودم .
- چون به نظرت داری خیانت می کنی اونم به شوهری که حقیقتا شوهرت نیست ؟
- بد بودن اون مجوزی برای بد بودن من نیست . گو اینکه حتی اگر این تعهد هم نبود من به خودم و عقایدم همچنان متعهد بودم . من این جوری نبودم . دلم هم نمی خواد این جوری باشم .
توی چشمام خیره میشه . طوری نگاهم میکنه انگار داره تا عمق افکارم نفوذ میکنه .فکر می کنم رازی نیست که اون با یک نگاه برملاش نکنه .
- از این هم بگذریم یه مسئله ی دیگه هنوزم می مونه .خوب ببین درست میگم . تو تا به حال این شرایط رو تحمل کردی چون خانواده ات با جدائی تو نمی تونن کنار بیان . پدر و مادر بالاخره پدر و مادرن هر چه قدر هم که با کار بچه شون مخالف باشن بعد از یه مدت نه کارشو اما خودشو میپذیرن .گذشته از اون این زندگی تو ِاه نه اونا . طلاق نمی گیری چون فکر میکنی زنای مطلقه مشکلات زیادی دارن . تو الان هم کمتر از اونا مشکل نداری . طلاق نمی خوای بگیری چون این چیزیه که حمید می خواد و تو هم می خوای اذیتش کنی اما فکر نمی کنی اینجوری بیشتر داری خودت رو آزار میدی؟
فقط نگاهش می کنم . قهوه ام رو که حالا دیگه سرد شده مزمزه می کنم .
- رها تو حیفی . زندگیت حیفه .یه نگاه به خودت بکن .
- خودم هم دیگه نمی دونم چه کار می خوام بکنم .
- خودت رو از این وضعیت خلاص کن . مرگ یه بار , شیون هم یه بار . این جوری کج دار و مریز پیش رفتن کار آدمای بی اراده است نه تو . تو اونقدر جوونی که می تونی دوباره از نو شروع کنی . هر کسی می تونه از نو شروع کنه . زندگی رو , دوست داشتن رو , تجربه کردن رو . مگه تو دوست نداشتی یه دانشگاه تراز اول ادامه تحصیل بدی ؟
- برم که بازم تنها باشم؟
- کی گفته تو قراره تنها باشی . خانومی مگه من مرده ام که تو تنها بمونی .
ته دلم روشن میشه . روشن که نه نور افشانی میشه .
- از کجا شروع کنم ؟
- من کمکت می کنم . یه وکیل خوب بهت معرفی می کنم .بعد هم از بهترین دانشگاه های دنیا برات پذیرش می گیرم .برای بعد از اون هم می تونیم نقشه های خوبی بکشیم .
فکر می کنم برای آینده ام می تونم نقشه بکشم اونم نقشه های خوب .
به ساعتم نگاه می کنم .درست سر وقت رسیدم .
- سلام
- سلام . درست سر وقت .
- نیومدی خونه ؟ فهمیدی کار عاقلانه ای نیست ؟
- نه . کار عاقلانه ای نیست اما من هر کاری بخوام می کنم زیاد به عاقلانه بودنش فکر نمی کنم . اما نمی خواستم برای تو مشکل درست شه .
پشت میز که می شینم گارسونی میاد تا سفارش غذا رو بگیره . به کارد و چنگال های روی میز خیره می شم . برمیگردم توی دنیای خاطراتم . خیلی از اون روزها نگذشته اما برای من خیلی دور به نظر می رسن . با صدای متین دورتر هم میشن .
- با دکتر احمدی تماس گرفتم . یه قرار ملاقات برات گذاشته. کافیه مدارکت رو ببری وبهش یه وکالت بدی .بقیه کارها رو خودش ردیف می کنه .
از سکوتم تردیدم رو می فهمه .
- باید یه تصمیم عاقلانه بگیری . مرگ یه بار شیون هم یه بار .
- کی باید برم ؟
- سه شنبه ساعت 10 . در مورد بقیه مسائل فکر کردی ؟
- در مورد چی ؟
- عنوان شکایتت ؟ مهریه ؟
- شکایت ؟ تو این مدت چیزی به کسی نگفتم که حالا بخوام بگم . همون عدم تفاهم کفایت می کنه . نمی خوام جنگ و دعوا راه بیفته . اما مهریه ام رو لازم دارم .
- پول حمید رو ؟ فکر می کنی به همین راحتی بهت چیزی میده ؟
- حقمه . تاوان مهریه که بیخودی به پاش ریختم . می خوامش .
- مهریه اسمش روشه . بایداز روی مهر داده بشه نه چیز دیگه .محبت تو که قیمتی نداره .گرفتن مهریه از حمید هم کارت رو طولانی می کنه هم بی خودی انرژیت رو می گیره . اول باید برای گرفتن مهریه ات دادخواست تنظیم کنی بعد برای طلاق .گذشته از اون مهریه ی تو برای اون سنگینه . نهایتا قسط بندیش می کنن . می خوای تا ابد ماهی نیم سکه بگیری ؟
- اگه بخوام برم فرانسه برای ادامه تحصیل پول باید داشته باشم .
- برای تحصیلت وقتی من دارم کارت رو راه میندازم یعنی به فکر هیچ چیزی نمی خواد باشی .
- دوست ندارم زیر دین کسی باشم .
- زیر دین نیستی یک. من کسی نیستم دو .
نگاهش آرومه و لبخندش ملایم و گرمه . همه ی تردیدم دود میشه و می ره هوا . صدای خنده ی زوجی که روی میز پشتی نشستن نگاهم رو به طرف خودش می کشه . گل های گلدون رو درآوردن و به همدیگه هدیه کردن . انگار امروز قراره گذشته تکرار بشه اما این بار نه برای من .یه لحظه ته دلم خالی میشه .نکنه دوباره همه چیز خراب بشه؟ گارسون که غذامون رو می چینه روی میز برمیگردم وبه متین که موشکافانه به من خیره شده نگاه می کنم.
- چیزی شده ؟
- نه فقط اینجا خیلی راحت نیستم .
- بلند شو بریم .
- کجا ؟
- می ریم یه جای بهتر .
- بهتر از اینجا ؟ تازه غذا رو آوردن .
- یه جای راحتتر از اینجا . آوردن که آوردن .از اول باید حدس می زدم اینجا با روحیه ی تو خیلی سازگار نیست .
از توی کیفش پول غذا رو درمیاره و میذاره روی میز . بلند میشم و دنبالش راه می افتم . سوار ماشین میشیم و بعد از یک ربع جلوی یه باغ رستوران نگه می داره . به متین نگاه می کنم .خنده اش همه ی غم های وجودم رو قطره قطره آب می کنه .
- این جا برای فرشته کوچولو ها مناسبتره . نه ؟
محوطه ی باز رستوران لبخند روی لبم میاره . فکر می کنم میشه زندگی من هم به همین سادگی تغیر کنه و رنگ و بوی تازه ای بگیره ؟دوباره عادت خونه ی متین رفتن رو از سر گرفتم . نمی دونم میخوام مقاومت خودم رو بسنجم یا ببینم اون در چه حد قابل اعتماده . هر چند اینا بهانه های مزخرفین . اون تا به حال امتحانش رو پس داده . هنوزم چیز زیادی ازش نمی دونم جز این که جذابه ، تنهاست وپولدار . اما تنها آدم قابل اطمینانیه که می تونم روی حمایتش حساب کنم . تنها آدم محکمیه که می شناسم . یه جوریایی نسخه ی تقویت شده ی اون مژده ایه که همیشه می خواستم باشم و نتونستم . وقتی پیششم چشمای اونم یه برق دیگه داره .لبخنداش انگار جون گرفتن . اما آخر شب ازش می خوام برم گردونه خونه .سعی می کنم بی سر و صدا از پله ها بالا برم که توجه همسایه ها رو جلب نکنم . هنوز به پاگرد نرسیدم که یکدفعه یکی از عقب بازوم رو میکشه و پرت میشم توی بغلش . به خودم که میام می بینم پسرک هرزه ،مستاجر طبقه ی پائینه .
- ولم کن آشغال
- آشغال تویی که تنت بوی گند مردای دیگه رو می ده و برای من افه ی نجابت می زاری
- به تو ربطی نداره . دستت رو بکش
- مگه اونا چقدر بهت میدن ؟ بگو من دوبلش رو میدم .تازه بهت قول میدم بیشتر بهت خوش بگذره .
حرصم درمیاد . می دونم لابد حسنی نیست که این دیوونه دور برداشته . توی یه لحظه دستش رو که چنگ انداخته به بازوم با آخرین توانم گاز میگیرم که از شدت درد نعره اش بلند میشه و ولم میکنه .میخوام از کنارش رد بشم که دوباره حالت آماده به حمله به خودش میگره منم که حالا آماده تر از قبلم اسپری فلفلم رو می پاشم توی صورتش . زود خودش رو جمع و جور میکنه اما نه اونقدر که کاری ازم بر نیاد . دوتا پا دارم دو تای دیگه هم قرض میکنم و می دوم طرف آپارتمان خودمون .در رو که پشت سرم میبندم تکیه میدم بهش و روی زمین ولو میشم . دیگه قلبم مثل اون اوائل تند تند نمیزنه اما هنوزم دست وپام تو این جور مواقع یخ میبنده .صدای نحسش رو از پشت در می شنوم
- چنگول بنداز گربه کوچولو . اول و آخرش مال خودمی . این خونه ای که توشی رو یک ماه پیش از اون شوهر عوضیت خریدم . الان تو خونه ی من نشستی ملوسک .
- زر مفت نزن
- می تونم سندش رو نشونت بدم . الان مثلا مستاجر منی . هر چند اون شوهرت هنوز یه قرونم اجاره نداده .احتمالا خودش جای اجاره تو رو واسم گذاشته .
حتی یک درصد فکر چنین چیزی هم دلم رو آشوب میکنه . هنوز نتونستم خودم رو جمع و جور کنم که یه کاغذ رو از لای درز در تو میندازه . برش می دارم . یه کپی از سند خونه است به نام این کثافت . خدایا از این بدتر دیگه چی قراره سرم بیاد؟
**************
کنار شومینه روبه روی متین نشستم و پاهام رو روی همدیگه انداختم و یکی رو به حالت عصبی تکون میدم .
- چی شده پری کوچولو؟
- طوری نیست .
می خوام وانمود کنم همه چیز عادیه . حداقل مثل قبله . به هر کی دروغ بگم به متین نمی تونم . من رو از توی چشمام نگفته می خونه . از جاش بلند میشه میاد روی دسته مبل من می شینه . سرم رو توی آغوشش میگیره . هیچی نمیگه و اجازه میده بوی عطر تلخش آرومم کنه . سرش رو به بالای سرم تکیه میده .
- چی تو رو اینجوری بهم ریخته ؟ هوم؟
یه نفس عمیق میکشم و عطرش رو توی ریه هام فرو میدم ولی همچنان سکوت می کنم.
- تصمیمتو بگیر .حمید رو ولش کن رها . این بازی رو ول کن . من قمارباز خوبیم . بهت میگم این بازی ته تهش برنده نداره .این بازی اصلا ته نداره . از چی میترسی ؟
- حمید خونه رو فروخته .
- میدونم
سرم رو از توی سینه اش بیرون میکشم و با تعجب نگاهش میکنم .
- میدونی؟
- آره
- میدونی چرا؟ بالاخره میخواد بره آمریکا؟
- نه . داره با یکی شریک میشه . قراره یه پروژه ی بزرگ شهرک سازی رو توی شمال شروع کنن . دار و ندارش رو داره توی این پروژه سرمایه گذاری میکنه . تا خرخره خودش رو برده زیر بار نزول.
این که حمید چه کار میکنه دیگه مهم نیست برام این که اون میدونه برام مهمتره .زیر لب زمزمه میکنم
- پس میدونی
- آره . من هر چیزی رو که به تو مربوط باشه رصد میکنم .
بعد دوباره سرش رو پایین میاره و زیر فکم می بوسه . گردنم رو می بوسه . صدای سوختن چوب توی شومینه ، صدای نفس کشیدن های سنگین اون زیر گوشم لمس داغ لبهاش رو پوست تنم دیوونه ام میکنه . دلم میخواد خودم رو بسپرم به دستش . لبهاش که میره سمت یقه ی باز پیراهنم یه لحظه به خودم میام . من دوباره دارم سقوط میکنم . نمی خوام بیشتر از این به خودم ،به اونی که یه زمانی بودم خیانت کنم . سرم رو توی یه حرکت کنار میکشم و از روی مبل بلند میشم . متین اول شوکه میشه . اما بعد زود به خودش میاد .
- متاسفم . هیچ وقت این طوری از خود بی خود نمیشدم . کاش زودتر تصمیمتو بگیری رها . قبل از این که یه بلایی سر خودت بیاری یا من رو دیوونه کنی .
نمی دونم بیدار شدم یا هنوز دارم کابوس می بینم . گیجم . تمام بدنم درد می کنه . به زحمت نیم خیز میشم . همون نگاه اول کافیه تا یادم بیاد چی شده . برهنه ام . تنم پر از لکه های کبوده و جاهایی رد خون این نقاشی خارق العاده رو تکمیل میکنه . سردمه .میلرزم .تحمل دیدن این صحنه رو ندارم اما کجا می تونم فرار کنم ؟ اصلا مگه میشه از خودم فرار کنم ؟
به هر زحمتی هست خودم رو می رسونم به حموم .تنم رو می سپرم به دست آب . حتی سردی آب هم از التهابم کم نمی کنه . خودمو می شورم . یه بار دو بار ده بار . پوستم سرخ شده و رگه های خون انداخته اما هنوزم احساس پاکی نمی کنم . خسته شدم . روبدوشامبر حوله ای ام رو می پوشم و خودم رو به هر بدبختی هست به بیرون در حموم می رسونم .همون پشت در به دیوار تکیه می دم و فرو می ریزم . سنگینم ، خیلی .اما هر کاری می کنم نمی تونم گریه کنم حتی یک قطره اشک .انگار چشمام هم با من سر ناسازگاری دارن . احساس میکنم توی خودم مچاله شدم . فکرم کار نمی کنه . ذهنم خالی خالیه . نگاهم روی پایه شکسته آباژور ثابت می مونه . حالا چی؟ حالا چی کار کنم ؟ اصلا چه کاری می تونم بکنم ؟ داغون تر از اونم که بخوام تصمیم بگیرم .
کشون کشون خودم رو به دراور می رسونم . شیشه قرصهای آرام بخش رو از توی کشو بیرون می کشم . یکی بیرون میارم .نه با یکی حتی خواب آلودم دیگه نمی شم . پس دو تا می خورم . به بقیه قرصها نگاه میکنم . همه رو کف دستم خالی میکنم . می برم سمت دهنم . اگه همه رو بخورم یه دفعه از همه چیز خلاص میشم دیگه لازم نیست حتی فکر کنم .یه لحظه مکث میکنم . گناه من چیه ؟ ... چرا من خودم رو مجازات کنم ؟به جاش اون راحت به چیزی که می خواد می رسه .در حق اون لطف کنم؟ نه عمرا . دوباره قرصها رو بر می گردونم سرجاشون . همون طور وسط اتاق دراز می کشم .
*************

چشم که باز می کنم هنوز بدنم کوفته و درد آلوده . همه جا تاریکه. اما ذهنم برای یاد آوری وقایع عصر هیچ احتیاجی به روشنایی نداره .همه چیز مثل یه فیلم آزار دهنده از جلو چشمام رد میشه . سرم سنگینه . بلند میشم تا چراغ اتاق رو روشن کنم . یه چیزنوک تیز توی پام فرو میره .اونقدر درد توی وجودم هست که این یکی دیگه نمی تونه ناله ام رو در بیاره .چراغ رو که روشن میکنم نگاهم به آیینه میفته . از همیشه داغونترم . بر میگردم و کل اتاق رو یه نگاهی می اندازم . حالا حتی از این اتاقم متنفرم . حالت تهوع دارم . دلم می خواد کل این زندگی نکبتی رو بالا بیارم . میرم سمت آشپزخونه تا شاید یه چیز شیرین یه کم حالم رو بهتر کنه . از سالن که رد میشم چشمم میفته به صفحه ی تلویزیون که کاغذ بزرگی روش چسبونده شده .کاغذ رو از تلویزیون می کنم و به نوشته ی روش نگاهی میندازم. "یه هدیه ی مخصوص داری . به سی دی توی دستگاه یه نگاهی بنداز." نمی فهمم این دیگه شیرین کاری کدوم احمقیه .حوصله ندارم اما تلویزیون رو روشن می کنم . تا نگاهم به تصویر میفته همه ی عضلاتم منقبض میشه درست مثل سنگ .یخ می بندم . دیدن فیلمش هم همون قدر دردناکه .انگار داره دوباره اتفاق میفته . همه چیز جلوی چشمام جوون میگیره . حتی صحنه هایی که توی فیلم نیست .
اومدن حمید و اون خنده ی وحشتناکش. اینکه می خواد من و با یه نفر آشنا کنه . بعد اون مرد درشت هیکل کریه با نگاه های دریده . بیرون رفتن حمید و تنها موندن من با اون حیوون وحشی توی خونه ای که درش از بیرون با یه قفل بزرگ بسته شده . عقب عقب رفتم . جیغ و داد کردم حتی التماس . اما هیچ کس به دادم نرسید . هیچ کس نبود که به دادم برسه .حتی اون پسرک مزاحم طبقه ی پایین .بعد از یه کتک مفصل تقریبا بیهوش شدم .دلخوش بود که حداقل توی بیهوشی شاهد تجاوز وحشیانه ی اون آشغال نبودم. اما حالا تمام اون صحنه های نفرت انگیز رو داشتم تماشا میکردم . وبعدش چهره ی حمید با اون قهقه ی دیوانه وارش .
" حالا برو پیش هر کسی که دوست داری . برو ازم شکایت کن . ببینم کی باور می کنه که من مرد بدی بودم و تو به من خیانت نکردی .فکر کن این فیلم پخش بشه . چه شود.!!!هه هه هه !!!هدیه ات رو دوست داشتی کوچولو ؟ "
دیگه نمی تونم خودم رو کنترل کنم . می دوم طرف دستشویی . اما چیزی توی معده ام نیست که بالا بیارم .فکر می کنم تهدید کردن حمید احمقانه ترین کاری بوده که توی عمرم کردم . کاش آخرین بار لال شده بودم و تهدیدش نمی کردم که همه چیز رو برای بقیه تعریف می کنم . توی آینه ی دستشویی به خودم نگاه می کنم . روح و جسمم له شده و درد میکنه . چه جور حیوونی این کار رو با جفتش نه , با یه هم نوعش می کنه که حمید با من کرد ؟ هیچ جونوری اینقدر پست نمیشه .برمیگردم توی اتاق لعنتی خودم . تحمل هوای این خونه رو دیگه ندارم . دارم خفه میشم . دارم دیوونه میشم . حس می کنم هنوز بوی گند تن اون مرد رو میدم . تمام شیشه ی عطر روی میز رو روی خودم خالی میکنم . اولین لباسی رو که به دستم میرسه می پوشم و از در می زنم بیرون . توی دلم می گم خدایا بدتر از این هم مگه میشه؟

زانو هام سست میشه . دیگه تحمل وزنم رو ندارن . انگار روی سرم آبسرد میریزن . صدای طپش های قلبم رو توی گوشهام میشنوم . دلم می خواد به جایی تکیه بزنم . در عوض مثل آوار روی زمین می ریزم . گوشی تلفن توی دستم سنگینی می کنه . رهاش می کنم و دستم رو به سختی بالا میارم و میزارم روی سینه ام , روی قلبم که حالا انگار دیگه نمی زنه . دلم می خواد گریه کنم . دلم می خواد داد بزنم . خودم رو خالی کنم اما نمی تونم . دستم رو به کنار دیوار می گیرم و با بدبختی از جا بلند میشم . می رم سمت در ورودی . مانتوم رو روی لباسم میکشم . نمی خوام برگردم . نمی خوام دوباره به پشت سرم نگاه کنم . نه به این خونه , نه به این پایان , نه حتی به گوشی تلفن که همون جور روی زمین افتاده .
می زنم بیرون , توی خیابون . مغزم کار نمی کنه فقط قدم هام رو کند و سنگین برمیدارم . قدم برنمی دارم پاهام رو روی زمین می کشم . صدای راننده ای که جلوی پام روی ترمز زده و از ماشین بیرون اومده رو می شنوم . نه نمی شنوم فقط دهنش رو می بینم که باز و بسته می شه . داد میزنه اما باز هم نمی شنوم . مات ایستادم و نگاه می کنم . خانمی دستم رو می گیره و من رو می بره به پیاده رو . می بینم که رو به روم ایستاده و با من حرف میزنه اما نمی فهمم چی می گه سری تکون می دم و ازش دور می شم . از کنار چراغ های روشن خونه ها و مغازه ها رد میشم از زیر نور چشمک زن و رنگی تابلو ها اما همه جا تاریکه . هیچ چیز از سر و صدای خیابون و ماشین ها و آدم ها نمی شنوم . فقط اون صدای لعنتی توی گوشم تکرار میشه . مدام تکرار میشه . به دست هام نگاه می کنم . به همین دست های خسته .


با تن خسته , با بدن کوفته ,با روح زخمی به متین پناه بردم . هیچ کس رو نداشتم هیچ جا رو نداشتم . به متین پناه بردم . تنها کسی که بهش ایمان داشتم . به متین پناه بردم تا آرومم کنه . فکر می کردم دیدنش فقط دیدنش روح پاره پاره ام رو آروم می کنه . زیر لب می گفتم خدایا فقط صدام کنه . از پله های دم ساختمون با آخرین توانم بالا می رم . میاد استقبالم با لبخندی که همه ی وجود یخ زدم رو گرم می کنه . دم در آخرین لحظه اگر زیر بازوم رو نمی گرفت نقش زمین شده بودم . صورت زخمی و خراش دستاهام رو که می بینه لبخندش می پره . بی هیچ حرفی می برتم کنار سالن روی مبل می نشونتم . کمک می کنه مانتو م رو دربیارم . شالم رو که از سرم برمیداره چشمش میفته به جای زخم چاقو روی گلوم . موهای بلند و آشفته ام رو از روی گردنم کنار می زنه . از یقه ی باز بلوزم کبودی ای که از گردن تا پائین اومده پیداست .بغض کردم . بعد از چند ساعت که این گلوله ی سربی رو توی گلوم نگه داشتم دیگه تحملش رو ندارم . متین مثل همیشه حالم رو می فهمه . سرم رو توی سینه اش می گیره . و دستای نوازشگرش لا به لای موهام می چرخه .
- گریه کن خانوم کوچولو . گریه کن بزار آروم شی .
انگار همه ی چیزی که انتظارش رو می کشیدم صدای گرم اون بود . باز هم بوی تنش آرومم می کنه و قبل از این که به خودم بیام پیراهن اون هم با اشک های من خیس میشه . انگار آغوش اون اونقدر برای من امنه که بی هیچ تردیدی خودم میشم و دیگه هیچ ترسی از خورد شدن و شکستن ندارم .من رو محکمتر به سینه اش می چسبونه .
- من رو کشتی تو .حالا می گی چی شده ؟
سر برمیدارم و نگاهش می کنم . بعد نگاهم رو به دستام میدوزم , به ناخن های شکسته ام .به خونمردگیه زیرشون . بعد با صدای گرفته همه چیز رو میگم . از ظهر دیروز تا به الان . از دعوا با حمید . از وحشتم از خورد شدنم . همه چیز . تموم که میشه تازه سر بر میدارم و به متین نگاه می کنم . چشمای اون هم شفاف شده .انگار توشون یه دریاچه است . سر میگردونه و چشمای خیسش رو ازم پنهون میکنه .بلند میشه و یک دقیقه بعد با یه لیوان شربت و یک قرص برمیگرده .
- آرامبخشه . بخور خانومی . یادت باشه هیچ کس نمی تونه پاکی وجود تو رو خراب کنه . روح هر کسی چیزی ایه که فقط دست خودش بهش می رسه .
آرامبخش رو ازش می گیرم و بهش نمی گم توی این مدت اینقدر مشت مشت قرص خوردم که دیگه هیچ کدوم تاثیری روی من ندارن . میره و با یه بالشت و روانداز برمیگرده . انگار اونم از حالم فهمیده که توان بالا رفتن از پله ها و رسیدن به اتاق خواب رو ندارم . کمک می کنه روی کاناپه دراز بکشم و رو انداز رو روم می کشه .
- یه کم استراحت کن تا بهتر شی . بعد با هم صحبت می کنیم .
بالا رفتنش رو از پله ها ی توی سالن تماشا می کنم . از این دنده به اون دنده میشم و دوباره درد توی تمام وجودم می ریزه . بر میگردم و طاق باز می خوابم . به سقف خیره میشم . جرات ندارم چشمهام رو ببندم . به محض بستنشون تمام کابوس امروز دوباره از جلوی چشمام رد میشه . یادم میفته که قرار بود امشب برم خونه ی مامان . قرار بود برم و راجع به طلاقم باهاشون صحبت کنم . به سختی از جا بلند میشم و می رم تا بهشون تلفن بزنم . گوشی تلفن آنتیک دم پله های سالن رو برمیدارم که می فهمم متین داره با کسی تلفنی حرف میزنه . می خوام گوشی رو آروم بزارم سر جاش . اما لحظه ی آخر دل توی سینه ام فرو میریزه ...


پام که توی چاله ی پر از آب فرو می ره و روی زمین میفتم . دوباره روحم برمیگرده به خیابون به زمان حال . چند نفر دورم جمع می شن تا کمکم کنن از جا بلند شم . خانم چادری که کنارم ایستاده می پرسه .
- خوبی دخترم ؟ زخمی نشدی ؟
نمی تونم جوابش رو بدم . اما توی دلم میگم چرا زخمی شدم قلبم ترک برداشته . روحم از چند جا شکسته . شاید دچار مرگ مغزی شدم که فکرم دیگه کار نمی کنه .
- می خوای برات یه ماشین بگیرم ببردت خونه ؟
با سر جواب مثبت میدم و چند دقیقه بعد روی صندلی عقب یه تاکسی توی خودم مچاله میشم .سرم رو به شیشه ی ماشین تکیه دادم . سردی شیشه با تن تبدارم عجب تضادی داره . آدم ها از جلوی چشمم با سرعت رد میشن . مثل همه ی اونهایی که تو زندگیم دیدم مثل همه ی اونهایی که می شناختم .انگار این ها همون هان که می دون تا از من و سرنوشتم دور باشن . صدای رادیو ی تاکسی توی سرم می پیچه . انگار خواننده داره فقط برای من از من می خونه .
تو رفتی و من آغوشم که پر بود از تو شد خالی
ستون کردم وجودم رو زیر یک سقف پوشالی
به چه ستون پوشالی ای تکیه داده بودم . ستونی که خودش روی سرم آوار شد . یه ستون سرد سنگی .
هنوز از یاد تو سبزم ولی افسوس تنها کم
یه لحظه با تو آبادم، یه عمری سرد و متروکم
یک لحظه , همه ی اون حس خوب فقط یک لحظه طول کشید . من فقط قدر یه چشم به هم زدن خوشبخت بودم .
تو یادم دادی از غصه نمی پوسم نمی میرم
من از آیینه با هق هق سراغت رو نمی گیرم
نه دیگه هق هق گریه هم تسکینم نمی ده . اصلا بی تو گریه هم معنی نداره .
تو یادم دادی از بارون به جز گریه نمی پرسم
نجاتم دادی از این تن تو رگهام بودی همچون سم
چه سمی ! حالا بدون این سم توی رگ هام هیچ چیزی نیست . رگهای خالی من رو نیستی پر کرده .
حالا دیگه سرم پر از صداست .انگار دوباره اون گوشی لعنتی رو کنار صورتم گرفتم . نه انگار توی سرم فرو کردمش .صداها بیداد می کنن . صدای متین توی گوشی تلفن صدای ...
- قرارمون این نبود .
- خیلی طولش دادی .
- قرار نبود تو کار من دخالت کنی . برنامه های من رو به هم ریختی .
- حالا هم فرقی نکرده . اگه مشکلت اینه باشه شرط رو تو بردی .
- همه چیز رو خراب کردی . گفتم خودم رامش می کنم .
- من هم گفتم همه چیز سر جاشه .دست خوشتم همین طور. شرط بندی رو تو بردی . فکر نمی کردم تا اینجا هم بتونی پیش بری . همین که یه مدت به پر و پام نمی پیچید یعنی کارت خیلی درسته .دست مریزاد !
- از اول قرارمون این بود که تو خودت رو کنار بکشی بزاری این گربه ی وحشی رو خودم به تله بندازم . قرار نبود دست کسی دیگه ای زودتر بهش برسه.حمید قرارمون این بود یا نه ؟
- من کمکت کردم .
- مرده شور کمکت رو ببرن . یادت رفته شرط بندی مون سر چی بود ؟ گفتی یه مریم مقدس سراغ داری که رام هیچ کس نشده آتویی ازش نداری گفتم نیست زنی که ...
- جوش نزن . قبولت دارم .باشه واحد های تجاری سر شهرک مال تو . مادیان خوش رکابم هم مفت چنگت . فقط روشو خیلی زیاد کرده بود . جون تو نمی شد همه ی حال این بازی رو واس تو بزارم .
- حمید خفه شو لطفا .عوضی .من می خواستم اون رو رام کنم نه مادیان تو رو .چیزی که زیاده مادیان وحشی .همه ی حال این شرط بندی کوفتی به بردش بود نه به جایزش. من برد این شکلی دوست ندارم . یک هفته فقط صبر می کردی اون توی چنگ من بود و برگه ی آزادی تو هم توی دستت . شرطمون ...
نمی دونم از شنیدن صدای حمید بیزارترم یا صدای متین .باید ناراحت باشم که اتفاقی حرف های متین وحمید رو شنیدم یا خوشحال . اصلا دیگه چیزی هم برای خوشحالی هست ؟ توی یه لحظه همه چیز از جلوی چشمام میگذره . تمام حرفهای قشنگش ، امید دادن هاش ، دستای گرمش ، آغوش محکمش ، بوسه هاش ....خدای من همش دروغ بود ... همه چیز فقط یه فریب بزرگه . من فقط عروسکی بودم که روش شرط بسته بودند . دیگه به کی اعتماد کنم ؟ به چی ایمان داشته باشم ؟ وقتی قلبم هم به من دروغ می گه . گنگ و گیجم . انگار هیچ هوایی برای نفس کشیدن نیست . کاش نباشه . کاش من هم نباشم .
نمی فهمم کی تاکسی می ایسته . نمی فهمم که مدتی ایه که رسیدیم . با صدای راننده بالاخره به خودم میام . پیاده میشم و سعی می کنم جسم سنگینم رو دنبال خودم بکشم . داد و بی داد راننده نگاهم رو برمیگردونه عقب . تازه یادم میفته که کرایه تاکسی رو ندادم . به دستام نگاه می کنم . کیفم همراهم نیست . یادم نمیاد توی راه انداختمش یا توی خونه ی متین جا گذاشتمش . دست میندازم و گردنبندم رو پاره میکنم .فقط یه نگاه بهش میندازم انگار آویز پروانه ای شکل گردنبند داره توی دستم پر پر میشه . پروانه ی طلائی هم شرمنده ی روی عشقه . دستم رو از شیشه ی باز در جلو تو می برم و گردنبند رو کف دست راننده میندازم . بدون اینکه به نگاه متعجبش توجه کنم میرم توی ساختمون . جلوی در آپارتمان که می رسم انگار آخرین توانم رو هم خرج کردم . کلید یدک رو از خاک گلدون جلوی آپارتمان حسنی بیرون میارم .می رم توی خونه , توی همون خونه ی جهنمی . انگار بهشت برای من یه سراب بیشتر نیست

نمی دونم چقدر گذشته اما هنوز توی تاریکی گوشه ی سالن روی زمین نشستم . فقط نشستم . به هیچ چیز فکر نمی کنم . به هیچ چیز نمی تونم فکر کنم . ذهنم خالی خالیه . توی بن بستی افتادم که نمی تونم ازش بیرون بیام .وقتی همه ی خیالاتم اشتباه از آب دراومده اصلا فکر کردن چه فایده ای داره؟ یخ کردم اما خوب می فهمم چیزی توی سینه ام داره میسوزه . احساس می کنم فلج شدم . حال آدم های محتضر رو دارم . نه می تونم زندگی کنم نه می میرم تا راحت شم .اونقدر به متین اعتماد داشتم اونقدر دوستش داشتم که انگار توی وجودش حل شده بودم . حالا که فهمیدم متین دروغه نمی فهمم پس من چیم ؟ فقط یه شرط احمقانه ی ساده؟؟؟
چراغ که روشن میشه نور چشمام رو میزنه اما نمی بندمشون . به طرف در برمیگردم . متین پشت در ایستاده کیف من توی دستشه .
- متاسفم . واقعا متاسفم . قرار نبود این جوری بشه .
جلو میاد . هنوز هم ساکتم . انگار سرمای وجودم توی نگاهم هم هست که متین بعد از یه قدم سر جاش یخ میبنده . یه کم مکث می کنه بعد ادامه میده .
- حمید رو توی یکی دو تا از مهمونی های شرکت دیدم . یه بار حرف از رام کردن اسبهای وحشی بود , سرگرمی مورد علاقه ی من . از اسبهای وحشی رسیدیم به زن های وحشی . حمید ادعا میکرد زنی رو میشناسه که مثل سنگ سخته . هیچ وقت فکر نمی کردم برای بدست آوردن یه زن انرژی زیادی لازم داشته باشم . معمولا خودشون به طرفم جذب میشدن . مغرور ترین هاشون نهایتا بدون اینکه خودشون بفهمن رام من میشدن . اما حمید میگفت دختر سرکشی رو می شناسه که محاله بشه به راحتی از پسش براومد . می گفت اون قدر غد و یک دنده است که عزم کرده زندگی من رو بهم بریزه حالا به هر قیمتی که شده . یه جور دعوت به مبارزه بود . اینکه اراده ی اون دختری رو که حمید ازش حرف می زد در هم بشکنم . حمید قانون من رو میدونست , نه دخترهای باکره نه زنهای متاهل . اما می گفت این فرق می کنه . می خوام اونقدر بهش انگیزه بدی که خودش از سر راه من بره کنار .می گفت نمی خوام همه ی زندگیم رو بهش باج بدم.حرف یه مهریه ی سنگینه و می خواد تلکم کنه . گذشته از اون پروژه ی حمید برای شهرک سازی هم ایده ی بدی نبود .هر چند از شریک خوشم نمی یومد اما ... فکر نمی کردم این جوری بشه . فکر می کردم تو هم یکی هستی مثل بقیه ی زنها , ظاهر بین و هوس باز منتها یه کم سرسخت تر .وقتی شناختمت ، وقتی فهمیدم این دختر کوچولوی ترد و شیطونی که من میشناسم از اون تصویری که حمید ازش ساخته خیلی دوره ، دیگه برای عقب کشیدن خیلی دیر بود . زیادی درگیر این بازی شده بودم .وسط زندگی تو وایستاده بودم و پروژه ی شهرک رو هم شروع کرده بودیم اونم با چند میلیارد سرمایه .نمی خواستم بهت صدمه بزنم . توی قرار من و حمید چنین نامردی ای نبود .
سکوت می کنه .کلماتش مثل آوار روی سرم ریخته. نگاهش حتی از حرفهاش هم سنگین تره . دلم می خواد داد بزنم بگم " دلم رو شکستی این نامردی نبود ؟همه چیزم شدی و بعد همه چیز رو ازم گرفتی . این نامردی نبود ؟ گناهم چی بود ؟ این که دوسِت داشتم ؟ این که باهات رو راست بودم ؟ موفق شدی . برای خودت دست بزن . انگیزه ی زندگی کردن رو از من گرفتی " . دلم می خواد توی گوشش بزنم . دلم می خواد همه ی اون احساسی رو که توی من له کرد ازش پس بگیرم . گلوم خشک شده . نفسم بالا نمیاد . بلند میشم و میرم سمت پنجره . با آخرین توانم بازش می کنم . سرم رو بیرون می برم تا بلکه بتونم نفسی تازه کنم . اما هوای شهر هم مثل دل من گرفته است . صدای بلند ضبط ماشینی که از خیابون میگذره شیشه ی پنجره و دل من رو با هم می لرزونه .
آخرین سنگر سکوته
حق ما گرفتنی نیست
آسمونش هم بگیرید
این پرنده مردنی نیست
آخرین سنگر سکوته
خیلی حرفا گفتنی نیست
ای برادرای خونی
این برادری تنی نیست
فکر می کنم شاید واقعا آخرین سنگر سکوته . اون هم همیشه توی سکوت بود .من نفهمیدم . نفهمیدم هیچ وقت نگفت دوستم داره . هیچ وقت حتی یه کلمه نگفت حتی یه عزیزم خشک و خالی .صدای در خونه بهم می فهمونه که متین رفته . باز هم من می مونم و قفسم . دوباره چراغ رو خاموش می کنم تا چشمم به جای خالیش توی خونه نیفته . اما با جای خالی قلبم توی سینه چه کار کنم ؟ میرم توی اتاق خوابم , توی همون اتاق جهنمی . روی زانوهایی که دیگه هیچ وقت راست نمیشن فرو میریزم. فکر می کنم کجای راه رو اشتباه رفتم که زندگی من این شد.من سادگیم رو به مشتی باورهای کهنه , پاکیم رو به زیاده طلبی یه نامرد و حالا هم عشقم رو به هیچ باختم .تن خسته ام رو روی زمین می کشم. از توی کشوی دراور جعبه ی یادگاری های آرشام رو بیرون می کشم . به تک تک وسائلی که توشه خیره میشم . حالا تازه حالش رو می فهمم . نگاهم به تیغی میفته که براش خریده بودم تا باهاش شوخی کنم . تیغی که هیچ وقت بهش ندادم . تیغی که خریده بودم تا برای اولین جراحی که به تنهایی انجام میده بهش هدیه کنم و بگم بزاره به جای اونی که توی شکم مریض جا گذاشته . تیغ رو توی دستم میگیرم . هنوز هم تیزه . برقش تنها روشنی ای که توی زندگیم دارم . خدا رو صدا می زنم . برای آخرین بار صداش می کنم . توی دلم میگم " این بار هم صدام رو نشنیدی . "خیلی وقته دارم صدات میزنم . دنبال یه نور می گردم . یه نور کوچیک . اما تو جوابم رو نمیدی . شاید باید خودم بیام تا جوابم رو بگیرم . کلید ضبط رو میزنم و به نوای غمگین خواننده گوش میدم .آهنگ "یکشنبه ی غم انگیز ". انگار تازه معنی کلمه هایی رو که خونده میشه می فهمم . سوزش زخم رو روی مچ سرد دستم احساس می کنم. صدای چک چک قطره های خون روی سنگ سرد اتاق آرومم میکنه .زیر لب زمزمه می کنم .
خواهش میکنم
به فرشته ها بگو مرا در اتاقم تنها بگذارند

************
چشم باز می کنم .اما هجوم نور دوباره چشمهام رو می بنده . نمی دونم این چه مبارزه ی بی خودیه که باز هم برای دیدن تلاش می کنم . گیج و سبکم . خیلی سبک . مثل پری که با یه نسیم می تونه بلند شه . ذهنم خالی خالیه . اطراف رو نگاه می کنم . سفیدی دیوار ها چشمم رو می زنه . دستم رو تکون نداده یه سوزش عجیب متوقفم می کنه . حالا که دیگه دیدم تار نیست لوله هایی رو که بهم وصلن می تونم ببینم . سر می گردونم . توی اتاق یه بیمارستانم . باز هم تنها . قسمت من انگار همیشه تنهاییه . زیاد طول نمی کشه یادم بیاد چرا این جام . اونقدر خوش اقبالم که مرگ هم از من رو برمیگردونه . گلوم خشک شده . حتی نفس کشیدن هم برام مشکله . یه پرستار میاد بالای سرم . تا می بینه بیدارم لبخندی تحویلم میده .
- سلام خانوم . چه عجب چشم باز کردی . خوبی ؟
دلم نمی خواد جوابش رو بدم . اصلا چه فرق می کنه جواب بدم یا نه ؟ اما یه سوالی توی سرم اونقدر چرخ می خوره تا روی زبونم میاد .
- من چطور اومدم اینجا ؟
چقدر صدام خفه و گرفته است ! حتی برای خودم هم غریبه .
- خیلی شانس آوردی . خدا بهت رحم کرد .
فکر می کنم چه شانسی ! خدا توی مردن هم کمک نکرد . اون هم من رو پس زد . پرستار اما همچنان با همون لبخند که به نظرم مسخره میاد ادامه میده .
- خدمتکارتون میاد می بینه نقش زمین شدی. می ره تو خیابون کمک بیاره .شانس آوردی اون موقع صبح یکی از آشناهات می بیندش . می رسوننت بیمارستان . یه کم دیرتر میاوردنت الان مهمون دنیا نبودی . بنده خدا خدمتکارتون اینقدر ترسیده بود خودش هم رفت زیر سرم .
فکر می کنم باید دوشنبه بوده باشه . بیچاره زهرا خانوم ! بیچاره من ! پس اون روز جهنمی هم یک شنبه بود . یه یک شنبه ی تلخه دیگه توی زندگی من .فکر میکنم وقتی که باید هیچ آشنایی نبود که دستم رو بگیره حالا درست موقعی که نباید یه آشنای غریبه سرک کشیده توی زندگیم .چشمهام رو دوباره می بندم .دیگه این دنیا برای من چیز دیدنی ای نداره . تازه یاد حرفهای آرشام میافتم , یاد آهنگی که گوش میکردم . یک شنبه ی غم انگیز !

نمی دونستم حالا تو این وضعیت چی بهم میگه . نمی دونم چی باید بهش بگم .اون صبح به اون زودی ، صبح بعد از یه شب جهنمی ،جلوی آپارتمان من چی می خواسته ؟شاید اصلا اتفاقی اونجا بوده شاید ...نمی تونم بهش نگاه کنم به جاش زل میزنم به لوله ی شلنگ سرمی که دستم رو سوراخ کرده .نمی دونم باید ازش گله کنم که نذاشته حداقل راحت بمیرم . سرش داد بزنم که به تو چه که من میخوام خودم رو بکشم . یا نه اصلا هیچ چیزی به روی خودم نیارم و بی خیال بگم " هی رفیق ! چه عجب از این طرفا مرد !".اصلا هنوزم نمی دونم از زنده موندنم خوشحالم یا ناراحت . همه چیز یه تصمیم آنی بود اونم برای منی که عادت کرده بودم بی صدا و نرم با دنیا بجنگم. با خودم درگیرم که اون خودش شروع میکنه .
- دوستت دارم . باورم کن .
فقط نگاهش می کنم .چه نگاهی داره . چقدر این نگاه آرام بخشه . اما فقط نگاهش رو میفهمم . جمله اش برای من خیلی گنگه .
- یه فرصت به من بده . قول میدم هر کاری که بخوای برات بکنم . نگاهم کن .دوستت دارم کوچولو . درسته اونی نیستم که تو انتظارش رو میکشیدی اما دوستت دارم .
مات حرفاش موندم بیشتر از حرفاش مبهوت نگاهشم .
- تا حالا بهم اجازه ندادی احساس واقعیم رو اون طور که هست بروز بدم . حالا بزار همونی باشم که هستم . می تونم مواظب تو باشم . بزار باشم .
- تو میدونی تو زندگی من چه خبره ؟من یه شوهر دارم که دیوونه است . چی کار می خوای بکنی ؟ چه کاری می تونی بکنی ؟
سکوت میکنه و بهم خیره میشه . توی نگاهش هم شوق هست هم ناباوری هم هزار ویک حس دیگه .
- اگر دیوونه است پس جاش توی زندگی تو نیست . باید بفرستیمش تیمارستان .
- شوخی نمی کنم.
مکث می کنه .شاید لحن سرد و جدی ام به تردید انداختتش.
- من بین یه مشت دیوونه دارم زندگی می کنم .
- پس باید مثل خودشون دیوونه بشیم و باهاشون بجنگیم.
- اما من دلم یه زندگی آروم می خواد . کنار آدمی که بتونم بهش اعتماد کنم .اگه بتونم بازم اعتماد کردن رو به یاد بیارم .
- به من اعتماد کن قسم میخورم تنهات نذارم. مگه دنبال آرامش نمیگردی ؟ اگه بزاری کنار تو آروم بگیرم آرامش رو به زندگیت برمیگردونم .
- اونقدر سیاهی دیدم که دیگه به هیچ سفیدی ای ایمان ندارم.
- من توی زندگیم اشتباه زیاد کردم اما از دست دادن تو بزرگترین اشتباه زندگیمه .نمی خوام به خاطر خوشبختی که می تونستم داشته باشم یه عمر حسرت بخورم . یه بار راهم رو اشتباه رفتم دیگه این کار رو نمی کنم .
- با وجود همه ی چیزایی که از زندگیم برات گفتم ؟
- اونقدر از زندگی خودم درس گرفتم که بدونم تو مثل یه جواهر وسط زباله دونی افتادی . کمیابی . نمی خوام از دست بدمت .مگه یه دفعه نمی خواستی بری .می ریم با هم میریم .
- من نمی تونم با کابوس های زندگیم به همین راحتی کنار بیام.
- بزارشون به عهده ی من بهت قول میدم همشون رو از سر راهت کنار میزنم.
- به من نگاه کن . من وسط آتیش بازی گیر افتادم .می خوای بری وسط آتیش و خون ؟ نه !کار عاقلانه ای نیست . می رم اما تنها .
- ما گر ز سر بریده می ترسیدیم
در محفل عاشقان نمی رقصیدیم
یاد اون روز تلخ میفتم .هنوزم صدای گرم متین توی گوشم زنگ میزنه . هنوزم یادش که میفتم یه چیزی توی سینه ام میسوزه .

پشت پیانو نشسته و این شعر و همراه نوای جادوئی سازش زمزمه می کنه . سرا پا گوش شدم برای شنیدن .
سیصد گل سرخ یک گل نصرانی
ما را ز سر بریده می ترسانی
ما گر ز سر بریده می ترسیدیم
در محفل عاشقان نمی رقصیدیم
در محفل عاشقان خوشا رقصیدن
دامن ز بساط عافیت برچیدن
در دست سر بریده ی خود بردن
در یک یک کوچه کوچه ها گردیدن
یک دفعه صداش قطع میشه. سر بلند میکنم ببینم چی شده . برگشته و متعجب به من زل زده . نگاهش پر از سواله اما چیزی نمی پرسه . به خودم میام صورتم خیس شده .
- چیزی نیست . این آهنگ با صدای تو همه ی دلتنگیا رو آب می کنه نتیجتا چشمه ی اشک آدم می جوشه . ادامه بده لطفا .
قانع نشده اما بر میگرده و زدن رو از سر میگیره . من هنوز دارم تو روزی که پشت سر گذاشتم پرسه میزنم . امروز سر کار نرفتم دیشب اول هفته رو با یه کتک کاری درست حسابی شروع کرده بودیم و حالا کبودی های صورتم رو هیچ آرایشی نمی پوشوند پس صابون توبیخ رو به تنم مالیدم اما سر کار نرفتم . به هوای خرید از خونه بیرون زدم . نمی دونم چی شد اما جای خرید شروع کردم به قدم زدن . اختیارمو سپردم به پاهام . فقط میرفتم .بدون این که به زمان یا مکان فکر کنم. به خودم که اومدم توی کوچه ای بودم که برام خیلی آشنا بود . حس بدی داشتم . حسی که بهم میگفت برگرد . اما مثل همیشه لجبازی کردم و جلو رفتم . وقتی فهمیدم کجام که برای برگشتن دیر شده بود . فقط دو تا در با خونه ی آرشام فاصله داشتم . جلوتر رفتم . خشک شدم . یخ بستم . روی دیوار رو پارچه ی مشکی ای پوشونده و روش عکس آرشام رو چسبوندن . انگار پاهام رو به زمین چسبونده بودن . نه می تونستم جلو برم نه برگردم . خودمو کشوندم گوشه ی دیوار و روی زانو هام افتادم . باور نمیشد .خدایا . زل زده بودم به لبخند شیطون آرشام توی عکس که دستی روی شونه ام خورد . بی حال بر گشتم . پیرزن خمیده ای به زبون ارمنی چیزیایی می گفت که نمی فهمیدم .با حالی که داشتم حتی اگه فارسی هم حرف میزد چیز زیادی متوجه نمی شدم . پیرزن کسی رو از توی خونه صدا کرد . یه مرد حدودا سی ساله از خونه بیرون اومد . پیرزن چیزی بهش گفت و رفت تو .مرد به فارسی ازم پرسید" میشناختینش ؟" فقط تونستم سری به تصدیق تکون بدم . یک دقیقه بعد پیرزن با لیوانی آب قند برگشت و چند جرعه توی حلقم ریخت . به زحمت پرسیدم
- چی شده ؟
مرد اول مردد نگاهم می کرد . اما انگار از حالم فهمید که بایدجوابم رو بده .
- سکته کرده .
- کی؟
- درست یک هفته ی پیش .
کسی گلوم رو چنگ زد . یک هفته ی پیش یعنی یک شنبه ی پیش .یک شنبه ی پیش آرشام رفته کلیسا ؟ آرشام من که می خواست مسلمون شه . آرشام که می گفت معجزه ی ابوالفضل (ع) رو دیدم . چرا آرشام با اون همه شیطنت ؟چرا اون ؟ اون که اونقدر مهربون بود بعد از چند سال هنوزم که وقتی مریضی رو از دست میداد چشماش پر از اشک میشد . با اون همه امید به زندگی خدایا چه بلایی سرش اومده .جیغ و داد دو تا بچه از توی خونه ی پیرزن حواس مرد رو پرت میکنه و حواس من رو جای دیگه میبره .صداش توی گوشم هست:
" من می خوام از اون باباهای مهربون بشم . از اونا که بچه هاشون رو دور از چشم مامانه می برن بیرون و حسابی با هم هله هوله می خورن . اما بهت قول می دم تو رو بیشتر از بچه ها دوست داشته باشم , حتی بیشتر از دخترمون .اصلا من تو رو بیشتر از همه ی دنیا دوست دارم "
باورم نمیشه .
تنها جایی که احساس آرامش میکردم پیش متین بود . چقدر سنگینم . انگار تمام بار گناه این جریان روی دوش منه .
سیصد گل سرخ یک گل نصرانی ...

روحم به اتاق خفه ی بیمارستان برمیگرده .نگاهم می افته به جای خالیش روی صندلی که تا یه دقیقه ی قبل روش نشسته بود .توی دلم میگم .حالا دیگه نمی دونم کجا می تونم احساس آرامش کنم . فکر میکنم باید برم . میرم . تنها میرم . باید فرار کنم .از دست حمید، از دست همه ی خاطره های گذشته ام ،از رها حتی از خودم .

نگاهم رو می دوزم به نمای ساختمون . انگار اون هم توی همین مدت رنگ و لعاب خودش رو از دست داده . می رم طرف در ورودی . باز هم مثل بار اول پاهام می لرزه . نمی فهمم امروز از چی نگرانم ؟ حالا که دیگه چیزی برای از دست دادن ندارم . هر چند این دفعه هم شبیه اون باراومدم برای بدست آوردن. اون بار اومدم برای به بدست آوردن دل حمید و این بار برای بدست آوردن آزادی .بالاخره تصمیم خودم رو گرفتم . نمی دونم کاری که می کنم درسته یا نه اما تصمیم گرفتم .
توی آینه ی آسانسور نگاهی به قیافه ی رنگ پریده ی خودم می ندازم . دست بند بافتم رو روی زخم مچم مرتب میکنم .دلم نمی خواد شکست خورده به نظر برسم . با دست به گونه هام می کوبم . " با سیلی صورتم رو سرخ می کنم . "
پشت میز منشی این بار یه دختر خوش رو نشسته . نگاهش می کنم خوشگله و لوند . با وجود لنز های شفاف چشمای درشتش درشت تر هم به نظر میان . با لبخند بهم خوش آمد می گه و با یه حرکت ظریف موهای نسکافه ایش رو از توی صورتش کنار میزنه .
- بفرمائید ؟
- می تونم مهندس کاویان رو ببینم ؟
- قرار ملاقات داشتین ؟
- شخصیه .
- بگم چه کسی می خواد ببینتشون ؟
دیگه دلم نمی خواد بگم همسرشون . بگم هم مجوز ورود خودم رو باطل کردم . بی حوصله فقط اضافه می کنم .
- صدرائی . بگید راجع به فسخ قراردادمونه .
منشی پرونده ای رو برمیداره و می ره به اتاق حمید .صدای پاشنه های کفشش نگاهم رو میکشونه پی قدمهایی که خرامان و شبیه به مانکن های روی سن بر میداره تا اینکه پشت در اتاق از جلوی دیدم محو میشه . از پشت در هم به خوبی صدای زنگ خنده ی طنازش رو می شنوم . بعد از چند دقیقه بیرون میاد و به طرف دفتر راهنماییم می کنه . حمید با اقتدار به صندلیش تکیه داده . روی لباش یه لبخند کریه پیروزمندانه نشسته .روی میزش یه گلدون کوچیک پر از گلهای نرگس خودنمایی می کنه. سنگین و خسته قدم برمیدارم و میرم روی مبل رو به روش می شینم . تمام سعیم رو می کنم که محکم حرف بزنم . که بگم مهم نیست اگه من رو له کردی .
- اومدم قبل از اقدام رسمی با هم به توافق برسیم .
- خوبه . سر عقل اومدی .
توی دلم میگم کاش منم همین نظر رو داشتم .
- دادخواست طلاق دادم . عدم تفاهم دلیل خوبیه .
- موافقم . مهریه چی ؟
- پدرم بهم یاد نداده هر جور پولی رو بخورم .
- جای تو من می خورم اونم با میل ، یه آب هم روش .
اون یه قهقه ی چندش آور می کنه و من فقط پوزخند تلخی میزنم .
- نمی خوام تا تموم شدن کار کسی چیزی بفهمه .
- این طوری بهتره .
بلند میشم تا برم که صدام میزنه .
- عکس و فیلم هاتم توی محضربهت میدم .
- مهم نیست .
لبخندش میپره . با تعجب نگاهم می کنه .بی توجه راهم رو ادامه میدم و میام بیرون . منشیش با لبخند بدرقه ام می کنه . بعد با یه سینی که توش دو تا فنجون قهوه است میره تو ی دفتر حمید .نمی دونم بوی قهوه بهتره یا بوی عطر محرک دخترک . فکر می کنم باید همسن باشیم ولی واقعا هم سن و سال به نظر میایم ؟
**********
لباس ها و وسائلم رو بی توجه توی چمدون می ریزم . فکر می کنم توی این دو سال دفعه ی چندمه که چمدون می بندم ؟ اما این بار چمدونم از همیشه سنگین تره . کوله بارم این دفعه پر از بغضه . بغضی که باید یه روزی یه جایی فریاد بزنمش .
صدای باز شدن در هم نمی تونه توجه ام رو جلب کنه . حمید میاد توی سالن و برعکس این همه مدت سلام میکنه . حوصله ی سر بلند کردن هم ندارم چه برسه به جواب دادن .ترجیح میدم وانمود کنم وجود نداره .میفهمم که داره برندازم میکنه ولی بعد میره توی اتاق خودش و من به کارم ادامه میدم . یادم میفته حالا که هست حلقه و یکی دو تیکه طلایی رو که خانواده ی اون برام خریده بودن و پیشم مونده رو از جواهرات خودم جداشون کنم و بهش برگردونم . جعبه ی جواهرات رو از اتاق خوابم میارم و می برم به اتاقش . کیف سامسونتش رو روی تخت باز کرده و دنبال چیزی می گرده . مدارکی رو دورش پخش کرده . چند تا نقشه روی تختش ولو شده که باید مال همون شهرک کذایی باشه .لپ تاپش هم کنارش بازه. بی هیچ حرفی جعبه رو میزارم کنار دستش که نگاهم به تصویر منشی شرکت میفته که پس زمینه ی صفحه ی لپ تاپش شده . چهره ی دخترک توی عکس هم جذابه .زیر عکسش به انگلیسی اسم تینا حک شده . تینا ! چه لبخند اغواگری داره ! ساکت تر از اونچه که رفتم تو ی اتاق بیرون میام . در رو پشت سرم میبندم و یک لحظه بهش تکیه می کنم . صدای زنگ موبایل حمید بلند میشه و حمید بلافاصله جواب میده . صدای صحبت کردنش رو از پشت در میشنوم . صدایی که برام خیلی غریبه . صمیمی , گرم و پر شور .
- جونم
- ...
- تو خوبی گلم ؟
نمی خوام بیشتر از این بشنوم . از در خودم رو می کنم . چقدر دلم می خواد با آرامش به جایی تکیه بزنم . حتی اگر شده به صفحه ی مونیتور یه لپ تاپ کوچیک .
**********
روی صندلی های سفت دادگاه خانواده نشستیم و قاضی که مدام دستی به ریش پر پشتش میکشه از پشت عینک پنسیش زل زده به ما .بیشتر به من البته که از نظرش خوشی زده زیر دلم که می خوام به بهونه ی عدم تفاهم از یه مرد سالم جوون و خوب! جدا شم . دوباره نگاهش رو از من میگیره و می دوزه به پرونده ی جلوی روش . صداش که بلند میشه حمید رو مخاطب قرار میده . انگار میترسه اگه با من همکلام بشه دامنش به گناه نکرده ی من آلوده بشه .
- با این تفاسیر شما با دادخواست طلاق همسرتون موافقین ؟
- بله .
- خانوم باردار نیستن ؟
- نه.
توی دلم میگم چرا . من تموم ناکامی های دنیا رو آبستنم .
**********

سرم پر از فکر و خیاله . هر بار یه جور تصمیم میگیرم و دوباره خطش میزنم . صدای زنگ موبایلم یه خش حسابی روی تمام افکارم میندازه . به صفحه ی گوشی که نگاه میکنم . دستم برای برداشتنش پیش نمیره . توی دلم میگم بی خیال بزاره بره روی پیغام گیر .
اما توی آخرین لحظه کلید سبز رو فشار میدم . انگار ته دلم می خوام صداش رو بشنوم . مثل تمام این چند وقته شروع میکنه پر شور و گرم حرف زدن و من فقط جواب های کوتاه بهش میدم . بیشتر به جای اینکه حرفاش رو بشنوم به تن گرم صداش گوش میدم که ته وجودم یه کم دلگرمی می پاشه .
- کاش میزاشتی برات وکیل بگیرم.
- این وکیل تو چه کار می خواست بکنه ؟
- حداقل مجبور نبودی دنبال کارات بدویی . شاید حتی مجبور نبودی دیگه ببینیش .
جوابش رو نمی دم . نمی گم خودم میخواستم پله های دادگاه خانواده رو بالا و پایین برم بلکه کاری برای انجام دادن و چیزی برای حواس پرتی داشته باشم . وگرنه دوباره می اومد سراغم و داوطلب میشد تا سرم رو گرم کنه .نمی خوام چیزی بگم که برنجه . اما اون حتی سکوت من رو خیلی خوب تفسیر میکنه .
- مژده می دونم که نمی خوای تلخ باشی . ولی تلخ باش هر جور که راحتی باش اما فقط باش .
جواب که نمی دم بحث رو عوض میکنه . دوباره شروع میکنه به تکرار چیزهایی که این چند وقت این قدر ازش شنیدم که دیگه از بر شدمشون . باز نقشه میکشه . رویا می بافه . از چیزایی میگه که می دونه هنوزم ته دلم رو می لرزونن .چیزایی که روی زخم دلم یخ میزارن .توی ذهنم یه لحظه حمید رو تیکه تیکه می کنم . وای میستم و خونریزی و مرگش رو یواش یواش و با لذت تماشا می کنم .بعد یه خونه نزدیک دریا ، یه بچه ی کوچولو ، یه خانواده خوب و یه زندگی آروم تا ابد . چیزایی که خیلی دلم می خواد باورشون کنم . اما برام شبیه داستان های توی فیلم ها دور از دسترس به نظر میان .یه لحظه میترسم .مگه من کی ام ؟ حتی اگه فیلم هم باشه من اون سوپر استار خوشگل ولوند و زرنگ فیلم نیستم .خوب که گوش میدم ، خوب که ته مونده های انگیزه و انرژی رو از گوشه گوشه های وجودم بیرون میکشه و جمع میکنه به قول خودش تلخ میشم .
- بسه دیگه سرم رو بردی . خسته نشدی از این قصه های تکراری ؟
- شهرزاد قصه گو هم اگه قرار بود همون شب اول خسته بشه که زندگیش رو می باخت .
- شهرزاد یه زن بود زن ها هم همه احمقن . آخرش هم زندگیش رو باخت .
- همه یه روزی می بازن. مهم اینه که تا لحظه ی آخر خوب بازی کنی .
یه کم مکث میکنه .جدی میشه . لحنش دیگه نرم نیست .
- مژده منم مثل تو معنی خیانت رو می فهمم . خیانت فقط دل خائن رو سیاه نمی کنه . خیانت افکار اونی رو هم که خیانت دیده است سیاه می کنه . مثل جوهری که وقتی میفته توی آب همه چیز رو تیره میکنه . نمیخوام توی این سیاهی بمونیم .می خوام دستت رو بگیرم و از روی این آتیش بپریم . تو باشی می تونم . تو راه خوب بودنو ، خوب زندگی کردن رو هنوز بلدی .جا نزن عزیزم .
چیزی نمی گم اما حرفاش رو قبول دارم هر چند گاهی اوقات تنها راه واسه یه تولد دوباره سوختنه . سوختن و سوزوندن و از دل خاکستر بیرون اومدن .
*****************
چند جمله و چند تا امضا . باورم نمی شه همه ی چیزی که از این دو سال جهنمی مونده همینه . از در محضر بیرون میام . فکر می کردم بعد از طلاق باید بتونم راحتتر نفس بکشم . اما هنوز هم نفس هام سنگینه .فکر میکنم شاید به خاطر اینه که هنوزم نتونستم به کسی از خانواده ام چیزی از این جریان بگم . حمید اما با سبکی میره سمت ماشینش . پشت فرمون ماشینش همون دخترک منشی نشسته . این بار هم خوشتیپه .حمید که در ماشین رو می بنده و دختر با یه لبخند برمیگرده سمتش . نمی فهمم چی به حمید می گه که حمید با یه لبخند گرمتر و تکون سر بهش جواب میده .دختر , تینا پاش رو میزاره روی گاز و بعد از یک لحظه توی خیابون فقط من می مونم و تاکسی که دو تا چمدون توی صندوق عقبش انتظار من رو می کشه . دو تا چمدون ! حالا تموم زندگیم اینه .