وبلاگ سید محمد جواد حسینی

داستان های جالب _حکایت های جذاب_بیوگرافی اینستاگرام.تلگرام

وبلاگ سید محمد جواد حسینی

داستان های جالب _حکایت های جذاب_بیوگرافی اینستاگرام.تلگرام

درباره من

بـه نـام خداوند بخشنده و مـهربان هــرگونه بــرداشت یا رونوشت از نوشته های شخصی سایت ممـــــنوع می باشد. گریزانم از این مردم که با من همدم و یکرنگ هستند ولی در باطن از فرط حقارت به دامانم دو سد پیرانه بستند از این مردم که تا شعرم شنیدند به رویم چون گلی خوشبو شکفتند ولی آن دم که در خلوت نشستند مرا دیوانه ای بدنام گفتند..! "به قلم فروغ فرخزاد" سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی چه خیال‌ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد بزه کردی و نکردند مؤذنان ثوابی "به قلم ســعدی" اندک اندک جمع مستان می‌رسند اندک اندک می پرستان می‌رسند اندک اندک زین جهان هست و نیست نیستان رفتند و هستان می‌رسند "به قــــلم مـولانــا" دل از من برد و روی از من نهان کرد خدا را با که این بازی توان کرد شب تنهاییم در قصد جان بود خیالش لطف‌های بی‌کران کرد "به قلم حــافـظ" تا کی غمِ آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه پر کن قدح باده، که معلومم نیست کاین دم که فرو برم بر آرم یا نه "به قــلم خــیام" تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه ای تیر غمت را دل عشاق نشانه "به قلم شیخ بهایی" ای گل تازه که بویی ز وفا نیست ترا خبر از سرزنش خار جفا نیست ترا ما اسیر غم و اصلا غم ما نیست ترا با اسیر غم خود رحم چرا نیست ترا "به قلم وحشی بافقی" باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ گر کافر و گبر و بت‌پرستی باز آ این درگه ما درگه نومیدی نیست صد بار اگر توبه شکستی باز آ "به قلم ابوسعید ابوالخیر" ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ چه یک دریغ که هر دم هزاربار دریغ به هرچه درنگرم بی تو صد هزار افسوس به هر نفس که زنم بی تو صد هزار دریغ "به قلم عطار" جانا به غریبستان چندین بنماند کس باز آی که در غربت قدر تو نداند کس صد نامه فرستادم یک نامهٔ تو نامد گویی خبر عاشق هرگز نرساند کس "به قلم انوری" دلبرا، در دل سخت تو وفا نیست چرا؟ کافران را دل نرمست و ترا نیست چرا؟ هر که قتلی بکند کشته بهایی بدهد تو مرا کشتی و امید بها نیست چرا؟ "به قلم اوحدی مراغه ای" سه درد آمو بجانم هر سه یکبار غریبی و اسیری و غم یار غریبی و اسیری چاره دیره غم یار و غم یار و غم یار "به قلم باباطاهر" ای داده غمت بباد جانم چو شمع تا کی ز غمت اشک فشانم چون شمع؟ گر می‌کشی‌ام بکش که خود را همگی من با تو نهاده، در میانم چون شمع "به قلم سلمان ساوجی" ای کرده دلم سوختهٔ درد جدایی از محنت تو نیست مرا روی رهایی من بی‌تو همی هیچ ندانم که کجایم ای از بر من دور ندانم که کجایی "به قلم سنایی" ای آنکه طلب کار خدایی به خود آ از خود بطلب کز تو خدا نیست جدا اول به خود آ چون به خود آیی به خدا اقرار بیاری به خدایی خدا "به قلم شاه نعمت الله ولی" در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است بی دردان را ز درد ما کی خبر است؟ از تنگی جا، ذوق اسیری دارم کز حلقهٔ دام، کلبه ام تنگ تر است "به قلم حزینی لاهیجی" مردم از درد و نمی آیی به بالینم هنوز مرگ خود می‌بینم و رویت نمی بینم هنوز بر لب آمد جان و رفتند آشنایان از سرم شمع را نازم که می گرید به بالینم هنوز "به قلم رهی معیری" ای برده غمت شادی صد ساله ز دل هرگز نرود داغ تو چون لاله ز دل روزی که به دل داغ تو با خاک برم لاله ز گلم برآید و ناله ز دل "به قلم جامی" هرگز مباد آنکه بهشت آرزو کنم خود را به هیچ ، بهر چه بی آبرو کنم چندین هزار جان گرا میشود به باد گر من حدیث طرّه او مو به موکنم "به قلم عبدالقادر گیلانی" ای دوست غم تو سربه سر سوخت مرا چون شمع به بزم درد افروخت مرا من گریه و سوز دل نمی‌دانستم استاد تغافل تو آموخت مرا "به قلم خاقانی" با عشق تو در جهان غم نان که خورد؟ با درد تو اندیشه درمان که خورد؟ شاید پسرا که نانوایی نکنی چانها که برآمد از غمت نان که خورد؟ "به قلم ظهیر فاریابی" ادامه...

تقویم

اسفند 1403

ش	ی	د	س	چ	پ	ج
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30

آمار : 1340233 بازدید Powered by Blogsky

نثرها

800x600

نثرها

1-«موسی‌ علیه‌ السلام‌ قارون‌ را نصیحت‌ کرد که‌:احسِن‌ کمااحسن‌ الله الیک‌«قصص‌ 77»،نشنید،و عاقبتش‌ شنیدی‌»سعدی‌

2-«جان‌ در حمایت‌ یک‌ دم‌ است‌ و دنیا وجودی‌ میان‌ دوعدم‌،دین‌به‌ دنیا فروشان‌ خرند،یوسف‌ فروشند تا چه‌ خرند:الم‌ اعهد الیکم‌ یابنی‌ آدم‌ اَن‌ْ لا تعبدوا الشیطان‌» سعدی‌

3-«وما من‌ دابة‌ٍ فی‌ الارض‌ الاّ علی‌ الله رزقها»

رزق‌ هر جنبنده‌ای‌ به‌ عهده‌ خداوند است‌.

«صیاد بی‌ روزی‌ ماهی‌ در دجله‌ نگیرد و ماهی‌ بی‌ اجل‌ در خشکی‌نمیرد»

4-«فقیهی‌ پدر را گفت‌ هیچ‌ از این‌ سخنان‌ رنگین‌ دلاویز متکلّمان‌ درمن‌ اثر نمی‌کند به‌ حکم‌ آنکه‌ نمی‌بینم‌ مر ایشان‌ را فعلی‌ موافق‌گفتار...اتأمرون‌ الناس‌ بالبرّ و تنسون‌ انفسکم‌...»«بقره‌44»

5-«تسبّح‌ له‌ السموات‌ السبع‌ و الارض‌ و مَن‌ فیهن‌ّ و اِن‌ مِن‌شی‌ءالاّ یسبح‌ّ بحمده‌ ولکن‌ لاتفقهون‌ تسبیحهم‌»«اسراء 44»آسمانها وزمینها وهرچه‌ در آنهاست‌ تسبیح‌ الهی‌ را گویند ولکن‌ شمامتوجه‌ نمی‌شوید.

«یاددارم‌ که‌ شبی‌ در کاروانی‌ همه‌ شب‌ رفته‌ بودم‌ و سحر در کنار بیشه‌یی‌ خفته‌.شوریده‌ای‌ که‌ در آن‌ سفر همراه‌ ما بود نعره‌ای‌ برآورد و راه‌بیابان‌ گرفت‌ و یک‌ نفس‌ آرام‌ نیافت‌.چون‌ روز شد گفتمش‌ آن‌ چه‌ حالت‌بود؟گفت‌:بلبلان‌ را دیدم‌ که‌ به‌ نالش‌ در آمده‌ بودند از درخت‌،و کبکان‌ ازکوه‌،وغوکان‌ در آب‌ ،و بهایم‌ از بیشه‌،اندیشه‌ کردم‌ که‌ مروّت‌ نباشد همه‌در تسبیح‌ ومن‌ به‌ غفلت‌ خفته‌»این‌ شمار خلق‌فتنه‌ است‌،...کدام‌ صد،کدام‌ پنجاه‌،کدام‌ شصت‌،قومی‌ بی‌ دست‌ وپا وبی‌ هوش‌ و بی‌ جان‌ چون‌ طلسم‌ و ژیوه‌ و سیماب‌ می‌جنبند،اکنون‌ ایشان‌را شصت‌ و یا صد و یا هزار گوی‌ و این‌ را یکی‌،بلکه‌ ایشان‌ هیچ‌ اند،و این‌هزار و صدهزار و هزاران‌ هزار قلیل‌ٌ اذا عدوّا و کثیرٌ اذا شدّوا»

8-«یکی‌ گفت‌ که‌ اینجا چیزی‌ فراموش‌ کرده‌ام‌،خداوندگار فرمود که‌در عالم‌ یک‌ چیز است‌ که‌ آن‌ فراموش‌ کردنی‌ نیست‌ اگر جمله‌ چیزها رافراموش‌ کنی‌ و آن‌ را فراموش‌ نکنی‌ باک‌ نیست‌،واگر جمله‌ را به‌ جای‌آری‌ و یاد داری‌ و فراموش‌ نکنی‌ و آن‌ را فراموش‌ کنی‌ هیچ‌ نکرده‌باشی‌.همچنانکه‌ پادشاهی‌ تو را به‌ دِه‌ فرستاد برای‌ کاری‌ معیّن‌،تو رفتی‌ وصد کار دیگر گزاردی‌ چون‌ آن‌ کار را که‌ برای‌ آن‌ کار رفته‌ بودی‌ نگزاردی‌چُنان‌ است‌ که‌ هیچ‌ نگذاردی‌.پس‌ آدمی‌ در این‌ عالَم‌ برای‌ کاری‌ آمده‌است‌ و مقصود آن‌ است‌ چون‌ آن‌ نمی‌گزارد پس‌ هیچ‌ نکرده‌ باشد.:انّاعرضناالامانة‌ علی‌ السموات‌ و الارض‌ و الجبال‌ فابین‌ اَن‌یحملنها و اشفقن‌ منها فحملها الانسان‌ انّه‌ کان‌ ظل‌.ما جهولا»«احزاب‌72»آن‌ امانت‌ را بر آسمانها عرض‌ داشتیم‌ نتوانست‌پذیرفتن‌،بنگر که‌ از او چند کارها می‌آید که‌ عقل‌ در او حیران‌می‌شود:سنگ‌ها را لعل‌ و یاقوت‌ می‌کند،کوه‌ها را کان‌ِ زر و نقره‌می‌کند،نبات‌ِ را در جوش‌ می‌آرَد و زنده‌ می‌گرداند و بهشت‌ عدن‌می‌کند،زمین‌ نیز دانه‌ها را می‌پذیرد و بر می‌دهد و عیب‌ها را می‌پوشاندو صد عجایب‌ که‌ در شرح‌ نیاید می‌پذیرد و پیدا می‌کند و جبال‌ نیزهمچنین‌ معدن‌های‌ گوناگون‌ می‌دهد،این‌ همه‌ می‌کنند امّا از ایشان‌ آن‌یکی‌ کار بر نمی‌آید،آن‌ یک‌ کار از آدمی‌ می‌آید«ولقد کرمّنا بنی‌آدم‌»«اسراء70»نگفت‌ و لقد کرمّنا السماء و الارض‌ پس‌ از آدمی‌ آن‌ کارمی‌آید نه‌ از آسمانها می‌آید ونه‌ از زمین‌ها می‌آید ونه‌ از کوهها.چون‌ آن‌کار بکند ظلومی‌ و جهولی‌ از او نفی‌ شود.اگر تو گویی‌ که‌ اگر آن‌ کارنمی‌کنم‌ چندین‌ کار از من‌ می‌آید،امّا آدمی‌ را برای‌ آن‌ کارهای‌ دیگرنیافریده‌اند همچنان‌ باشد که‌ تو شمشیر هندی‌ بی‌ قیمتی‌ که‌ آن‌ درخزاین‌ ملوک‌ یابند ،آورده‌ باشی‌ وساطور گوشت‌ گندیده‌ کرده‌ که‌ من‌ این‌تیغ‌ را معطّل‌ نمی‌دارم‌،به‌ وی‌ چندین‌ مصلحت‌ بجای‌ می‌آرم‌،یا دیگ‌زرّین‌ را آورده‌ای‌ و در وی‌ شلغم‌ می‌پزی‌...»

نثرها

سید محمد جواد حسینی پنج‌شنبه 13 آذر 1399 ساعت 12:18 ب.ظ