پا یا کفش؟

  پا یا کفش؟

کفش­هایش انگشت­ نما شده بود و جیبش خالی. یک روز دل­ انگیز بهاری از کنار مغازه ­ای می­ گذشت، مأیوسانه به کفشها نگاه می­ کرد و غصه نداشتن بر همه وجودش چنگ انداخته بود. ناگاه جوانی کنارش ایستاد، سلام کرد و با خنده گفت: چه روز قشنگی.

مرد به خود آمد، نگاهی به جوان انداخت و از تعجب دهانش باز ماند. جوان خوش ­سیما و خنده بر لب، پا نداشت. پاهایش از زانو قطع بود. مرد هاج و واج، پاسخ سلامش را داد. سر شرمندگی پایین آورد و عرق کرده دور شد.

لحظاتی بعد عقل گریبانش را گرفته بود و بر او نهیب می ­زد که: غصه می ­خوردی که کفش نداری و از زندگی دلگیر بودی، دیدی آن جوانمرد را که پا نداشت، اما خوشخال بود از زندگی خوشنود.

به خانه که رسید از رضایت لبریز بود.