جای خالی

جای خالی

خیلی چاق بود. پای تخته که می­ رفت، کلاس پر می ­شد از نجوا. تخته را که پاک می­ کرد، بچه ­ها ریسه می ­رفتند و او با صورت گوشتالو و مهربانش فقط لبخند می ­زد.

آن روز معلم با تأنی وارد کلاس شد. کلاس غلغله بود. یکی گفت: خانم اجازه!؟ گلابی بازم دیر کرده و شلیک خنده کلاس را پر کرد.

معلم برگشت. چشمانش پر از اشک بود. آرام و بی صدا آگهی ترحیم را بر سینه سرد دیوار چسباند.

لحظاتی بعد صدای گریه دسته جمعی بچه­ ها در فضا پیچید و جای خالی او را هیچ کس پر نکرد.