وبلاگ سید محمد جواد حسینی

داستان های جالب _حکایت های جذاب_بیوگرافی اینستاگرام.تلگرام

وبلاگ سید محمد جواد حسینی

داستان های جالب _حکایت های جذاب_بیوگرافی اینستاگرام.تلگرام

درباره من

بـه نـام خداوند بخشنده و مـهربان هــرگونه بــرداشت یا رونوشت از نوشته های شخصی سایت ممـــــنوع می باشد. گریزانم از این مردم که با من همدم و یکرنگ هستند ولی در باطن از فرط حقارت به دامانم دو سد پیرانه بستند از این مردم که تا شعرم شنیدند به رویم چون گلی خوشبو شکفتند ولی آن دم که در خلوت نشستند مرا دیوانه ای بدنام گفتند..! "به قلم فروغ فرخزاد" سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی چه خیال‌ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد بزه کردی و نکردند مؤذنان ثوابی "به قلم ســعدی" اندک اندک جمع مستان می‌رسند اندک اندک می پرستان می‌رسند اندک اندک زین جهان هست و نیست نیستان رفتند و هستان می‌رسند "به قــــلم مـولانــا" دل از من برد و روی از من نهان کرد خدا را با که این بازی توان کرد شب تنهاییم در قصد جان بود خیالش لطف‌های بی‌کران کرد "به قلم حــافـظ" تا کی غمِ آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه پر کن قدح باده، که معلومم نیست کاین دم که فرو برم بر آرم یا نه "به قــلم خــیام" تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه ای تیر غمت را دل عشاق نشانه "به قلم شیخ بهایی" ای گل تازه که بویی ز وفا نیست ترا خبر از سرزنش خار جفا نیست ترا ما اسیر غم و اصلا غم ما نیست ترا با اسیر غم خود رحم چرا نیست ترا "به قلم وحشی بافقی" باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ گر کافر و گبر و بت‌پرستی باز آ این درگه ما درگه نومیدی نیست صد بار اگر توبه شکستی باز آ "به قلم ابوسعید ابوالخیر" ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ چه یک دریغ که هر دم هزاربار دریغ به هرچه درنگرم بی تو صد هزار افسوس به هر نفس که زنم بی تو صد هزار دریغ "به قلم عطار" جانا به غریبستان چندین بنماند کس باز آی که در غربت قدر تو نداند کس صد نامه فرستادم یک نامهٔ تو نامد گویی خبر عاشق هرگز نرساند کس "به قلم انوری" دلبرا، در دل سخت تو وفا نیست چرا؟ کافران را دل نرمست و ترا نیست چرا؟ هر که قتلی بکند کشته بهایی بدهد تو مرا کشتی و امید بها نیست چرا؟ "به قلم اوحدی مراغه ای" سه درد آمو بجانم هر سه یکبار غریبی و اسیری و غم یار غریبی و اسیری چاره دیره غم یار و غم یار و غم یار "به قلم باباطاهر" ای داده غمت بباد جانم چو شمع تا کی ز غمت اشک فشانم چون شمع؟ گر می‌کشی‌ام بکش که خود را همگی من با تو نهاده، در میانم چون شمع "به قلم سلمان ساوجی" ای کرده دلم سوختهٔ درد جدایی از محنت تو نیست مرا روی رهایی من بی‌تو همی هیچ ندانم که کجایم ای از بر من دور ندانم که کجایی "به قلم سنایی" ای آنکه طلب کار خدایی به خود آ از خود بطلب کز تو خدا نیست جدا اول به خود آ چون به خود آیی به خدا اقرار بیاری به خدایی خدا "به قلم شاه نعمت الله ولی" در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است بی دردان را ز درد ما کی خبر است؟ از تنگی جا، ذوق اسیری دارم کز حلقهٔ دام، کلبه ام تنگ تر است "به قلم حزینی لاهیجی" مردم از درد و نمی آیی به بالینم هنوز مرگ خود می‌بینم و رویت نمی بینم هنوز بر لب آمد جان و رفتند آشنایان از سرم شمع را نازم که می گرید به بالینم هنوز "به قلم رهی معیری" ای برده غمت شادی صد ساله ز دل هرگز نرود داغ تو چون لاله ز دل روزی که به دل داغ تو با خاک برم لاله ز گلم برآید و ناله ز دل "به قلم جامی" هرگز مباد آنکه بهشت آرزو کنم خود را به هیچ ، بهر چه بی آبرو کنم چندین هزار جان گرا میشود به باد گر من حدیث طرّه او مو به موکنم "به قلم عبدالقادر گیلانی" ای دوست غم تو سربه سر سوخت مرا چون شمع به بزم درد افروخت مرا من گریه و سوز دل نمی‌دانستم استاد تغافل تو آموخت مرا "به قلم خاقانی" با عشق تو در جهان غم نان که خورد؟ با درد تو اندیشه درمان که خورد؟ شاید پسرا که نانوایی نکنی چانها که برآمد از غمت نان که خورد؟ "به قلم ظهیر فاریابی" ادامه...

تقویم

اسفند 1403

ش	ی	د	س	چ	پ	ج
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30

آمار : 1317989 بازدید Powered by Blogsky

فقط حساب دستت باشد!

در یک دشت بزرگ و بی‌انتها، بازاری شلوغ و پرغوغا برپا شده است. وسط دشت، تپه‌ای است. من نفس‌نفس زنان دارم از تپه بالا می‌روم. بالای تپه معبدی است. در معبد را باز می‌کنم. داخل معبد متروک، بوی کهنگی می‌آید. روی دیوارها شمایل‌‌هایی آویزان است که رویشان را غباری ضخیم پوشانیده است...

شمایل‌ها را یکی‌یکی برمی‌دارم و با سرآستینم غبارشان را پاک می‌کنم. تصاویر چه آشنایند! اولی دکتر شیخ است، دومی آلبرت شوایتزر، سومی پچ آدامز... صدای نیایشی را از پشت سر می‌شنوم. برمی‌گردم. نوجوانی دارد نیایش می‌کند. خوب نگاه می‌کنم. خودم هستم! خودم وقتی که نوجوان بودم!... حالا بیرون معبد ایستاده‌ام. دارم از تپه پایین می‌آیم. هر چه به بازار نزدیک می‌شوم، همهمه بیشتر می‌شود. بازار عجیبی است. همه روپوش سپید بر تن دارند. همه سال‌های عمر خود را به صورت سکه درآورده‌اند و دارند خرید می‌کنند. بعضی‌ها تخصص می‌خرند. فروشنده وعده می‌دهد که اگر فلان رشته را بخرید، دیگر نانتان در روغن است. بعضی‌ها «تقرب» می‌خرند، با این وعده که با آن می‌توان به بورس رسید یا پست یا حداقل، سهام فلان بیمارستان. بعضی‌ها غیر از عمر، شرافت و صداقتشان را هم می‌فروشند. به جایش نگاه خیره‌ای را می‌خرند که حقیرانه می‌گوید:

«فلانی عجب ویلایی دارد یا عجب ماشینی یا عجب پستی!....» به پشت سر نگاه می‌کنم. خورشید در پشت معبد متروک در حال غروب است. با صدای زنگ ساعت از خواب بیدار می‌شوم. ساعت پنج صبح است. اولین فکری که به سراغم می‌آید این است که حقوق اسفندم هنوز پرداخت نشده است. با خودم می‌‌گویم فردا از حسابداری پیگیری می‌کنم.

سرم را دوباره روی بالش می‌گذارم. لحظه‌ای به یاد نوجوانی می‌افتم که در معبد دیدم. راستی او می‌دانست که دغدغه‌ سحرگاه من در آستانه‌ 40 سالگی این خواهد بود؟ با افسوس دوباره به خواب می‌روم. این‌بار در میان جنگلی هستم، در آفریقا. نزدیکی‌های سحر است. ساختمانی چوبی میان جنگل است. وای! این بیمارستان دکتر شوایتزر است در دل جنگل‌های آفریقا. باورم نمی‌شود که قهرمان بزرگ دوران نوجوانیم را دارم می‌بینم. همان پزشک بزرگ و انسان‌دوستی که زندگی مرفه در بهترین جای اروپا را رها کرد و مثل قطره‌ای شد از رحمت بی‌منتهای خداوند در دل اقیانوس تیره‌رنج و بیماری در آفریقای سیاه. همان شمایل معبد متروک...

نزدیک‌تر می‌شوم. پشت پنجره چراغی روشن است. باز هم چندمین شبی است که دکتر شوایتزر تا سحر بر بالین کودکی بیمار بیدار مانده است.

راستی دکتر شوایتزر، تو در این بازار چه خریدی؟ مگر مست بودی که رنج و بیدارخوابی را خریدی؟ مگر حساب دستت نبود؟ او مرا نگاه می‌کند. با نگاه نافذش از خواب بیدار می‌شوم... باید سراغ حسابداری را بگیرم...

یک جام پر از شراب دستت باشد تا حال من خراب دستت باشد

این چند هزارمین شب بیداریست؟ ای عشق فقط حساب دستت باشد!

فقط حساب دستت باشد!

سید محمد جواد حسینی یکشنبه 2 آذر 1399 ساعت 10:13 ق.ظ